Basia Raduszkiewicz - Z lasu

Las nocą rośnie, jak jezior poszum,
Droga kołysze we mchu, we mchu.
Ciężkie kolumny mroku się wznoszą,
Otchłanie puste z ciemności płoszą
Krzyk zły, wysoki jak ze snu.

A dołem potok ludzi i wozów
I broni chrzęst we mgle, we mgle.
Spod stóp, jak morze wydęte grozą,
Nieujarzmiona piętrzy się ziemia
I głosy ciemne leżą w przestrzeniach
Jak to, co czeka obce i złe.

Żołnierze smukli, twarzyczki jasne,
A moce ciemne trą się i gniotą,
Lądy się łamią, sypie się złoto
I chyba pancerz ziemi za ciasny
Pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi.
Pęka, rozsadza i grzmi.

Twarzyczki jasne! na widnokręgach
Armie jak cęgi gną się i kruszą.
O moi chłopcy, jakże nam światy
Odkupić jedną rozdartą duszą?

Kochać, a to się wydaje mało,
Ginąć — to słabość tylko wyzwolić,
Bo nie nadąża chłopięce ciało,
A ciemność stoi i grzmi, i grzmi.

Żołnierze smukli, twarzyczki jasne,
A moce ciemne trą się i gniotą,
Lądy się łamią, sypie się złoto
I chyba pancerz ziemi za ciasny
Pęka, rozsadza i grzmi, i grzmi.
Pęka, rozsadza i grzmi.

Las nocą rośnie. Otchłań otwiera
Usta ogromne, chłonie i ssie.
To tak jak dziecko, kiedy umiera,
I tak jak ojciec, który żyć musi.
Przeszli, przepadli; dym tylko dusi
I krzyk wysoki we mgle, we mgle.

27 VI 44 r.