Beata Banasik - Żyją pieśni

Żyją pieśni – echa wzruszeń i szaleństw,
choć za nami już drogi szmat
minął z biegiem dni i lat…
Żyją pieśni – przedstawienie trwa dalej,
choć niejeden ze sceny zszedł,
przeszedł stary wiek w nowy wiek…

Wciąż słychać głos fletni,
a w duszy czas letni,
choć dojrzewa już czerwień w jarzębinach,
wciąż może się przyśnić
most westchnień, kwiat wiśni,
chociaż siwa mgła już na sad się wspina.

Przyjść mogą zza kulis
w piór szumie i tiuli
muzy z wyższych sfer, klauni i liliowy Negr.

Żyją pieśni, czas im temat podpowie,
nowe treści w nich będzie plótł,
by je zatrzeć jak ślad stóp…
Tylko pieśni zostawimy po sobie,
uśmiech kota, co w mroku znikł,
melancholii cień, więcej nic…

Wciąż słychać głos fletni,
a w duszy czas letni,
choć nadchodzi czas herbat i pasjansów,
na chłody, na deszcze
też znajdą się wiersze –
nie zabraknie nam ballad i romansów.

Niech serca pieśń pieści,
a potem – cześć pieśni
gdy nadejdzie czas rozstań i spadania gwiazd…