Bob Dylan - Dirge

Nienawidzę siebie za miłość do ciebie i za słabość, jaką tym okazuję
Byłaś tylko pomalowaną twarzą na wędrówce Drogą Samobójców
Scena była gotowa, światła wokół starego hotelu pogasły
Nienawidzę siebie za miłość do ciebie i cieszę się, że kurtyna opadła

Nienawidzę tej głupiej gierki, w którą graliśmy i potrzeby, którą wyraziłem
I litości, którą mi okazałaś, bo któż by przypuszczał?
Wyszedłem na dolny Broadway i dotknęło mnie to miejsce
Ten zapadły kąt,, gdzie płaczą męczennicy, a anioły igrają z grzechem

Słyszałem twe pieśni o wolności i człowieku na wieki ogołoconym
Który wczuł się w swoje szaleństwo, podczas gdy bito go po plecach
Niczym niewolnik był bity, dopóki nie uległ
A wszystko to dla chwili sławy, co jest najpodlejszą hańbą

To ci, którzy czczą samotność, nie jestem jednym z nich
W epoce włókien szklanych poszukuję klejnotu
Kryształowa kula na ścianie jeszcze nic mi nie pokazała
Zapłaciłem wysoką cenę - samotność, ale w końcu wydobyłem się z długów

Nie potrafię przypomnieć sobie, co pożytecznego kiedykolwiek zrobiłaś dla mnie
Oprócz tego, że poklepałaś mnie raz po plecach, kiedy upadłem na kolana
Wpatrywaliśmy się sobie w oczy, aż jedno z nas się złamało
Nie ma sensu przepraszać, co to za różnica?

Śpiewaj więc swoje piosenki wychwalające postęp i fatalizm
Obnażona prawda to wciąż temat tabu, niezależnie od tego, kiedy zostanie odkryta
Lady Fortuna, która mnie oświeca, powie ci, gdzie jestem
Nienawidzę siebie za to, że cię kocham, ale powinienem to przeboleć