Bright Eyes - Waste Of Paint

Mam przyjaciela, który jest złożony głównie z bólu.
I który budzi się, jedzie do pracy,
a później z powrotem prosto do domu.
Kiedyś wyciął z papieru jeden z moich koszmarów
Stwierdziłem, że jego dzieło jest piękne i dałem je na okładkę albumu
I próbowałem mu powiedzieć, że posiada zmysł
koloru i kompozycji - tak niesamowity
A on odparł:

"Dziękuję ci bardzo,
ale twoje pochlebstwo
naprawdę
nie zmieni faktów.
Masz kiepski wzrok.
Jesteś ślepy.
Zrozum,
żadne piękno nie mogłoby ode mnie pochodzić.
Jestem tylko marnotrawstwem
oddechu,
miejsca,
czasu."

Znałem pewną kobietę, która była godna i szczera.
I jej miłość dla swego mężczyzny była jedną z jej wielu zalet.
Przynajmniej do dnia, w którym zorientowała się że on ją oszukał
i zdecydowała, że reszta jej życia od tego momentu też będzie kłamstwem.
Ale wciąż była wdzięczna za wszystko, co się zdarzyło.
I niepokoiła się tym, co może nadejść.
Potem jednak zapłakała.
Czego oczekiwałeś?
W tym dużym, starym domu
sama z samochodami, które trzymała.
"I takie jest życie", mawiała często.
Z jednym dniem prowadzącym
do następnego
zbliżasz się trochę bardziej do własnej śmierci,
przeciwko czemu ona nie miała nic.
Nigdy nie pozwalała sobie na smutek
i przez te wszystkie dni które jeszcze jej pozostały
nigdy nie chciała już sprzątać
kolejnego bałaganu
składać jego koszul
albo starać się wyglądać jak najlepiej.
Mogła
marnować
się
w samotności.

Ostatniej nocy, mój brat upił się i siadł za kółkiem.
I gliny zatrzymały go na boku ulicy.
A on powiedział "panie oficerze, panie oficerze, to pomyłka
nie, nie, ja przecież jestem studentem medycyny, synem bankiera, nie rozumiesz!"
Policjant odrzekł: "Powinieneś być wdzięczny, że nikomu nic się nie stało.
A twoja nieostrożność jest czymś naprawdę okropnym.
I nie, nie mogę tak po prostu cię wypuścić
mimo że nazwisko twego ojca rzeczywiście jest znane
twoje decyzje teraz należą wyłącznie do ciebie.
Nie jesteś niczym więcej niż kamieniem milowym
na drodze
do długu,
do straty,
do wstydu."

Przez ostatnie kilka miesięcy mieszkałem z tą parą.
Tak, wiesz - z tego rodzaju, co kupują wszystko podwójnie.
Pasują do siebie zupełnie jak dwa puzzle.
A ja kocham ich miłość i jestem wdzięczny
że ktoś rzeczywiście dostaje nagrodę obiecywaną
przez wszystkie te bajki którymi się upijaliśmy.
I którymi ja ciągle jestem pijany.
Chory, samotny -
żadnego drzewa laurowego
tylko zieleń zazdrości.
Czy mój numer zostanie kiedykolwiek wylosowany?
Tak jakby miłość była jakąś loterią,
gdzie zdrapujesz i sprawdzasz
co jest pod spodem.
To "Przepraszamy,
tylko jedna wisienka".
Albo "Zagraj ponownie".
Życzymy szczęścia.

Więc włóczyłem się ostatnio po dworcu kolejowym.
Nie, nigdzie nie jadę.
Siedzę tylko i obserwuję ludzi.
Przypominają mi oni podekscytowane samochody w ruchu
przez ten ich sposób, w jaki wirują i obracają się i walczą o miejsca.
I pragnę wykrzyczeć im, że to wszystko idiotyzm.
Wszystkie wasze życia zostawią tylko jeden ślad,
więc nie widzicie, że to bez sensu?
Ale zaraz później, moje kolana
wysiadają pode mną.
Robi mi się słabo
i nagle
staje się oczywiste,
że to nie oni, ale ja
straciłem swoją tożsamość.
Podczas gdy ukrywałem się
za tymi książkami, co je czytam,
skrobiąc
własną poezję,
tak jakby sztuka mogła ocalić wrak, którym jestem
za pomocą jakiejś idealnej ideologii
której nikt nie może mieć nadziei na osiągnięcie.
I nigdy nie jestem prawdziwy;
to tylko szkic we mnie.
I wszystko, co stworzyłem, jest banalne,
i tanie,
i jest marnotrawstwem
farby,
taśmy,
czasu.

Więc teraz parkuję samochód obok katedry,
gdzie światła reflektorów wskazują na wieżyczki.
Ćwiczenia chóru wypełniają się ludźmi.
Słyszę dźwięk uciekający echem
Odbijający się od sufitu pod kątem
Kiedy ich głosy łączą się w melodii jak anioły.
Mam nadzieję, że jest jeszcze miejsce pośrodku.
Ale kiedy podnoszę swój głos, by ich dosięgnąć,
skala okazuje się zbyt wysoka,
sięgająca daleko, do nieba.
Więc zatrzymuję język,
zapominam piosenkę,
wiążę buta,
i odchodzę.
i próbuję już tylko iść dalej,
ze złamanym sercem.
i nieobecnym Bogiem,
i nie posiadam żadnej wiary
ale wszystko, czego chcę,
to być kochanym.
I wierzyć,
w swoją duszę.
W swoją duszę.
W swoją duszę.
W swoją duszę.