Dalriada - Árpádházi Margit Balladája

Ballada św. Małgorzaty z Arpadów

Patrzyłam na rysującą się na niebie grecką noc,
W morzu blasku gwiazd.
Mój pan, jako żebrak, ślepo krąży
Po lochach potężnego zamku.
Dokąd los rzuci - na próżno pytam...
I nie rozumiem żołnierzy.
Czy nowy świt jeszcze wzejdzie nade mną?
Czy zniesławienie?
Czy klasztor-samotnia?

Widzę, jak lud umiera w mękach,
Skarby oddałby wojsku.
Odgłosy pijanych hulanek na łupach
Zgromadzonych mieczem.
Dokąd los rzuci - na próżno pytam.
Z pięknej Ojczyzny daleko ruszyłam.
Godziny minutami, może przeznaczeniem mym zamek,
Lub zniesławienie, klasztor, samotnia?

Powiewały flagi i rozbrzmiewał róg,
Gwiazdy spadały, płynęła cesarska krew,
Nienawiścią brzmiały słowa ludu,
Do Świętego Pałacu wkradł się bunt.
Kończą się twoi sprzymierzeńcy, Cesarzowo,
Zachowaj swe życie, uchroń się
W głębi klasztoru, jeśli twój los się odmieni,
Na nowo zabrzmią twe słowa o tronie.

Proszę Cię, Wielki Boże, spuść potop!
Zabierz mnie pod drzwi mego ojca!
Zabierz mnie do mej pięknej ojczyzny,
Na tej ziemi ma dusza nie zazna spokoju.
Nie ma spokoju dla mej duszy na ziemi,
Chciałabym dostać się na szerokie równiny,
Do złotej warowni.
Pomóż, Wielki Boże, spuść potop!
Zabierz mnie do pustego domu wiatru!