Dalriada - Mennyei Harang

Już świt, widzę, jak wyruszają,
W drogę na zielonym polu, do łóżka rosy,
Tam, w drodze, słyszę pieśń tego pola,
Oto temu w końcu znaleźli pole pszenicy.

Na rozległym polu piękny kwiat pszenicy,
Schylam się już po niego, z którego można pleść wieniec, siebie zabawiać,
Ozdobić nim moje piękne, kasztanowe włosy.

I oto patrzę w górę, na wysokie niebo,
W górę, na niebo, między księżyc i słońce,
A tam schodzi jakiś podmuch,
A po ścieżce stąpa złota wróżka.

Złota wróżka przemawia do mnie słowami:
Moja piękna siostrzyczko, szykuj się, po ciebie przyszłam, pójdziesz ze mną,
Pójdziesz ze mną, na sam szczyt nieba,
W górę, do wielkiego nieba, między księżyc i słońce.

Za pierwszym pianiem koguta poszedłbym cię ujrzeć,
Za drugim o ciebie poprosić,
Za trzecim pożegnaj się i przygotuj,
Za czwartym zabrałbym cię!

Nie płacz, matko teraz idę między słońce i księżyc,
Nie płacz, matko, żegnam się z tobą...
Niebiański dzwon, nieciągniony, a brzmi,
Twoją bezsilną córkę zaprowadzili do nieba...

Wyrusz na jakiejś drodze,
Ja też, na jakiejś innej...
Jeśli się odnajdziemy, nie odzywajmy się do siebie.
Co będzie mówić
ktoś, kto nas zobaczy?
Będzie myślał,
że jesteśmy obcy.