Dalriada - Napisten Hava

Nie świeciło jeszcze słońce, ani księżyc, ani gwiazdy,
Ziemia była zimnym, jałowym pustkowiem,
Nie było też ubitego schronienia nocy,
Nie było nikogo i niczego poza Bogiem Ojcem.

Smucił się w niebiańskim pałacu,
Pan Wszystkiego, Pradawny Bóg pragnął do kogoś przemówić.
Z jego rozrzuconych po nocnym niebie łez powstały gwiazdy,
Z jego uśmiechu powstało ciepłe i jasne słońce.

Wziął kawałek niebiańskiego wiatru,
Z którego uformował swoje dziecko mówiące słowami.
Nakarmił je wodnymi rybami i leśną zwierzyną,
I na końcu dał mu ciepło ognia.

Odezwała się pieśń, muzyka wiatru i kwiatów,
Przyszło słodkie lato, sięgające nieba wesele.
Tak jego dziecko zostało gospodarzem równin i stepów,
Złotych Ziem, pięknego Świtu świata.

Tam siedzi na swoim niebiańskim, świetlistym tronie,
Po lewicy Ojca-Słońca, po prawicy Matki-Księżyca,
Jego śmiech porusza się z wiatrem, płacze, gdy nam lecą łzy,
Pobłogosław nam słowami Starszych...