Dalriada - Vérző Ima

W lustrze rozbitych snów
Znów obróciło się jego życie
Narodzony na szlachetnego i dobrego,
Lecz wyzwał zły los.

Jego śmiertelne ciało rozbite,
I liczba lat skończona,
Swego czasu był najodważniejszy,
Ale wróg także ludny.

Pomyślał o swoich bliskich,
Na jego pomarszczonej twarzy łzy
Wykrzyczał do wiatru imię "wielkich",
Przygarbiony do modlitwy-klątwy.

Najsilniejszy w bitwach,
Prawie nieśmiertelny...
Opuściły go siły, zagasło życie,
Pozostawiając samemu sobie.

Wchodząc do pałacu ojców,
Życie bolącym ciężarem.
Minęło wszystko, co ożywiało,
Teraz spala tylko żywy płomień.

Jego odwaga też rozbita,
I liczba lat skończona,
Swego czasu był najodważniejszy,
Teraz zdolny tylko do krwawej modlitwy.

Me modły nie niosą nadziei
Weź do siebie, łaskawa Śmierci!
Krwawiąc niebu, wzlecą do nieba,
Świt mnie przeklnie, jeśli znajdzie...

Wszystko, co policzone, przeminęło w życiu,
Morze łez. Uwierz, nic nie dzieje się przypadkiem.
Szedłem, jeśli wołali, walczyłem, nie pytałem,
Została krwawa modlitwa!

Ranili stokroć, nie płakałem, jeśli krwawiłem,
Powstawałem, gdy nadchodził nowy świt.
Proch i popiół, co były ogniem w mej krwi,
Niech zabrzmi krwawa modlitwa!