Danuta Błażejczyk - Czas Zrobił Swoje

Dziewczynka, którą kiedyś byłam
Odwiedza mnie czasami w snach
Częstuje dropsem lub agrestem
I patrzy na mnie jakoś tak
Z niedowierzaniem w piwnych oczach
W zdziwieniu tak dziecinnym trwa
Jakby nie mogła wprost uwierzyć
Że ja to ja, że ja to ja

To czas kochanie zrobił swoje
Dokładnie i solidnie
Każda dziewczynka to przechodzi
A potem trochę brzydnie
To czas kochanie zrobił swoje
I cofnąć go nie można
Pamiętaj o tym, wróć do mamy
Na przyszłość bądź ostrożna

Z pożółkłej starej fotografii
Uśmiecha się znajoma twarz
Zabawne jasne warkoczyki
A w oczach ten bezczelny blask
Pamiętasz? pyta - tamte wiosny
Wagary, flirty, pierwsze bzy
I tego, który kochać nie chciał
Więc dotąd się za karę śni

To czas kochanie zrobił swoje
I depcze nam po piętach
On jakoś nie zna się na żartach
Na żadnych sentymentach
To czas kochanie zrobił swoje
Najlepiej jak potrafił
A ty, ty wiecznie uśmiechnięta
Na starej fotografii

W codziennym życia kołowrotku
Wciąż zrywa mi się jakaś nić
Więc trzeba wiązać koniec z końcem
I mimo wszystko jakoś żyć
W pośpiechu, podle, bez nadziei
Z dnia na dzień przeżyć byle jak
A nocą pytać aż do świtu
I po co tak? I na co tak?

To czas kochanie robi swoje
Traktuje nas jak gości
On nie ma złudzeń ani pytań
I żadnych wątpliwości
Bo czas nie pyta tylko płynie
I twarze wokół zmienia
I nagle widzisz jak go mało
Zostało do stracenia.