Dorota Miśkiewicz - Świerk

Tych, tych kilka brzóz
zostawić będzie żal, bo mogą
uratować mnie ich pnie,
gdy tulić nie ma kogo.

Świerk, rówieśnik mój,
patrzy z dystansem i z czułością,
on stał będzie dłużej tuon stał będzie dłużej tu
i pachniał innym gościom.

Taka we mnie chęć,
żeby ten świerk miał ludzką postać.
Wszak pocieszyłby,
gdy przyjdzie czas się rozstać.

Strach, że zniknie świat,
a z nim przepadnie młoda sosna,
chciałabym by stała tam
i się jak świerk rozrosła.

Ach, mój Boże spraw,
żeby ten świerk miał ludzką postać,
i tych kilka brzóz,
żeby się mogło ostać.

Niech nie ginie świat,
nigdy, przenigdy nie ma końca,
długo po mnie niechaj trwa!
Taka ma prośba prosta...