Emilie Autumn - The Key

Słyszę kroki idące ku mnie przez hol
I w świetle latarni widzę jej spadające ciało
Ona wychodzi mi na przeciw, klucz od szpitalnej sali w jej ręku
Ona mówi do mnie dźwiękami, których nie rozumiem
Klucz który kpił ze mnie, klucz który doprowadzał mnie do szaleństwa
Klucz który zamordował każdą wolność którą kiedyś miałam
Oferowane jest mi wiedzieć, czy to może być tylko sen?
Mój letarg jest przerwany przez agonalny krzyk kobiety
Klucz w mojej dłoni z kwarantanny którą ścigam
I kiedy dosięgnę pomostu każdej upiornej twarzy
Czeka na mnie tu rozkazując mi BIEC
Ściany się podnoszą, blokady już działają
Schody pękają jak moja wiara lecę by spotkać
Drewno odpryska pod moimi nogami w pończochach
W końcu przeszłam przez bramę, w końcu jestem w celi
To uchowało mnie przed słońcem i ukryło w Piekle
Klucz który nas zamknął jest teraz tym, co nas uwolni
Pacjenci wydostali się i teraz patrzą na mnie
By prowadzić ich do światła, by doprowadzić ich do drzwi
Lecz gdy uciekaliśmy, ja się potknęłam i upadłam na ziemie
Teraz, gdy uderzyłam o ziemię jak boleśnie wylądowałam
Klucz na który czekaliśmy latami wystrzelił z mojej ręki
Wtedy szybko jak zapala się światło, ciężki but doktora
Spłynął na klucz ukrywając go przed wzrokiem
Jego oczy płoną czerwienią z szaleństwem, wtedy gdy
Podnosi to i zamyka nas znowu
Skaczę na niego, nic nie pozostało do stracenia
On mnie obezwładnia i pyta dziewczynę o wybór
On przejeżdża swym ostrzem wzdłuż mojego gardła jak gdyby powiedzieć
Że on odbierze mi życie, jeśli oni nie odejdą
Raz się wycofali, bez sekundy zwłoki
Oni jedynie wiedzieli, że byliśmy wolni, lecz teraz już nie
I wten poczułam mojej drogiej Annie mistrzowski klucz
Przez te wszystkie lata, nadal związany nad moim kolanem
To świeci pod moją skórą, lecz nie powoduje bólu
Co dzieje się potem nie mogę zwyczajnie wyjaśnić
To ściąga mnie z podłogi, to ściąga mnie do bramy
To pasuje do zamka każdego z więźniów
Jest pozbawiony oddechu jak barierka otwiera się ze zgrzytem
I nikt się nie ruszy, i nikt nie rozpozna słów
Wtedy nagle zegar z pięćdziesięciu pięter poniżej
Głośno wybija czwartą i nagle wiem
Co muszę zrobić - nikt nie może pozostać przy życiu
Wszyscy doktorzy muszą umrzeć jeżeli mamy przetrwać
To czas, by pokazać naszą siłę
To czas, gdy się zjednoczymy
To czas, by zmienić grę
To czas, gdy nauczymy się walczyć
To czas, ten dom jest nasz
To czas, gdy go odzyskamy
To czas na krwawą wojnę
TO CZAS NA ATAK!