Fall of Efrafa - Simulacrum

Te rzuty zachwytu, życzliwe dłonie pieszczące złamane kości, dłonie, które przecinają spieczoną duszę, niczym zaostrzony kamień. Czymże jest to co zostawiamy w tych odpowiednich momentach? Sentyment? Te zasłony opadają i owijają nas w naszym pośmiertnym skurczu, zwinne palce czarnego, jego majestat chłodu, wtrącający mnie w słodkie zawieszenie. Zniekształcony, stalowy dotyk igiełkowatych cierni masujących i kierujących spojrzenie na moje wypalające się neurony. Pozostałości mojego mdłego życia, moich miłości, moich koronujących chwał, bólu i poezji spędzonej egzystencji. On się teraz we mnie zwija, całując mnie i szepcząc słodkie głupstwa. Słowa wyzwolenia, słowa, których pragnę, gdy tracę wszystko, jak zakrzepła masa cumulusowego nimbu pochyla się w geście pozdrowienia. Kiedy podskakuję w górę, gdy ponownie zapadam się w zapomnienie, a jego słowa wypowiadają się pośród przerażających zaburzeń, te ostatnie ulotne słowa wyrywają mi się z jego odrażającego gardła. "Czy dołączysz do mojej gwardii?"