Fiasko - Lęk i odraza w Warszawie

Na tym socrealistycznym placu,
w blasku kapitalistycznych witryn,
marznę stojąc dziś na lekkim kacu,
kwiecień jest a piździ jak skurwysyn...
Mijają mnie smutni, starzy ludzie,
sunąc w kurtkach niewiodących marek,
w oczodołach mają wielką pustkę,
a ich myśli są czarne i szare...

Namacalnie nieobecni, nic nie wiedzą o tym nawet,
że w grymasach groteskowych wykrzywione mają twarze...

LĘK I ODRAZA W WARSZAWIE! LĘK I ODRAZA!

Idę dalej chociaż nie wiem wcale,
czy skądś wracam czy gdzieś się wybieram,
trafiam tam gdzie w wiecznym karnawale,
tańczą etyl, przemoc i wenera...
Mijam głośnych i radosnych chłopców,
o źrenicach rozszerzonych strasznie,
zioną chmielem i baranim mięsem,
jeden pyta gdzie ten Nowy Świat jest...

Może wpuszczą go do klubu, gdzie w chocholim transie panie,
zamiejscowe i pijane, zrobią wszystko czego pragnie...

LĘK I ODRAZA W WARSZAWIE! LĘK I ODRAZA!

Stoję na moście pośrodku tego miasta,
pode mną brudna rzeka unosi góry zwłok,
stoję na moście - pewność we mnie narasta,
a od kojącej ciszy dzieli mnie tylko krok...