Wystarczy się zalogować, aby wyłączyć wszystkie reklamy. Zapraszamy do naszej społeczności!
Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Francesco Guccini
Francesco Guccini - Von Loon
Von Loon
Tekst dodał(a): janumir
Edytuj tekst
Tłumaczenie dodał(a): JTK1964
Edytuj tłumaczenie
Teledysk dodał(a): rollsan
Edytuj teledysk
Tekst piosenki:
Von Loon, uomo destinato direi da sempre ad un lavoro più forte
che le sue spalle o la sua intelligenza non volevano sopportare
sembrò quasi baciato da una buona sorte
quando dovette andare;
sembra però che non sia mai entrato nella storia,
ma sono cose che si sanno sempre dopo,
d' altra parte nessuno ha mai chiesto di scegliere
neanche all' aquila o al topo;
poi un certo giorno timbra tutto un avvenire
od una guerra spacca come una sassata,
ma ho visto a volte che anche un topo sa ruggire
ed anche un' aquila precipitata...
Quanti anni, giorno per giorno, dobbiamo vivere con uno
per capire cosa gli nasca in testa o cosa voglia o chi è,
turisti del vuoto, esploratori di nessuno
che non sia io o me;
Von Loon viveva e io lo credevo morto
o, peggio, inutile, solo per la distanza
fra i suoi miti diversi e la mia giovinezza e superbia d' allora,
la mia ignoranza:
che ne sapevo quanto avesse navigato
con il coraggio di un Caboto fra le schiume
di ogni suo giorno e che uno squalo è diventato,
giorno per giorno, pesce di fiume...
Von Loon, Von Loon,
che cosa porti dentro, quando tace
la mente e la stagione si dà pace?
Insegui un' ombra o quella stessa pace l' hai in te?
Vorrei sapere
che cosa vedi quando guardi attorno,
lontani panorami o questo giorno
è già abbastanza, è come un nuovo dono per te?
Von Loon, Von Loon,
a cosa pensi in questo settembrino
nebbieggiare alto che macchia l' Appennino,
ora che hai tanto tempo per pensare, ma a chi?
Vai, vecchio, vai,
non temere, che avrà una sua ragione
ognuno ed una giustificazione,
anche se quale non sapremo mai, mai!
Ora Von Loon si sta preparando piano al suo ultimo viaggio,
i bagagli già pronti da tempo, come ogni uomo prudente,
o meglio, il bagaglio, quello consueto, di un semplice o un saggio,
cioè poco o niente
e andrà davvero in un suo luogo o una sua storia
con tutti i libri che la vita gli ha proibito,
con vecchi amici di cui ha perso la memoria,
con l'infinito,
dove anche su quei monti nostri è sempre estate,
ma se uno vuole quell' inverno senza affanni
che scricchiolava in gelo sotto le chiodate scarpe di un tempo,
dei suoi diciottanni,
dei suoi diciottanni...
che le sue spalle o la sua intelligenza non volevano sopportare
sembrò quasi baciato da una buona sorte
quando dovette andare;
sembra però che non sia mai entrato nella storia,
ma sono cose che si sanno sempre dopo,
d' altra parte nessuno ha mai chiesto di scegliere
neanche all' aquila o al topo;
poi un certo giorno timbra tutto un avvenire
od una guerra spacca come una sassata,
ma ho visto a volte che anche un topo sa ruggire
ed anche un' aquila precipitata...
Quanti anni, giorno per giorno, dobbiamo vivere con uno
per capire cosa gli nasca in testa o cosa voglia o chi è,
turisti del vuoto, esploratori di nessuno
che non sia io o me;
Von Loon viveva e io lo credevo morto
o, peggio, inutile, solo per la distanza
fra i suoi miti diversi e la mia giovinezza e superbia d' allora,
la mia ignoranza:
che ne sapevo quanto avesse navigato
con il coraggio di un Caboto fra le schiume
di ogni suo giorno e che uno squalo è diventato,
giorno per giorno, pesce di fiume...
Von Loon, Von Loon,
che cosa porti dentro, quando tace
la mente e la stagione si dà pace?
Insegui un' ombra o quella stessa pace l' hai in te?
Vorrei sapere
che cosa vedi quando guardi attorno,
lontani panorami o questo giorno
è già abbastanza, è come un nuovo dono per te?
Von Loon, Von Loon,
a cosa pensi in questo settembrino
nebbieggiare alto che macchia l' Appennino,
ora che hai tanto tempo per pensare, ma a chi?
Vai, vecchio, vai,
non temere, che avrà una sua ragione
ognuno ed una giustificazione,
anche se quale non sapremo mai, mai!
Ora Von Loon si sta preparando piano al suo ultimo viaggio,
i bagagli già pronti da tempo, come ogni uomo prudente,
o meglio, il bagaglio, quello consueto, di un semplice o un saggio,
cioè poco o niente
e andrà davvero in un suo luogo o una sua storia
con tutti i libri che la vita gli ha proibito,
con vecchi amici di cui ha perso la memoria,
con l'infinito,
dove anche su quei monti nostri è sempre estate,
ma se uno vuole quell' inverno senza affanni
che scricchiolava in gelo sotto le chiodate scarpe di un tempo,
dei suoi diciottanni,
dei suoi diciottanni...
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
Tłumaczenie :
Pokaż tłumaczenieVan Loon – człowiek, rzekłbym, od początku skazany na znojną pracę,
której ani jego plecy, ani inteligencja nie chciały znosić,
najwidoczniej otrzymał pocałunek od dobrego losu,
gdy musiał wyjechać2.
Zdaje się jednak, że nigdy nie zapisał się w historii,
ale to są sprawy, o których się wie dopiero później.
Z drugiej strony, nikt nigdy nie każe wybierać losu
ani nawet orłu, ani myszy.
A przecież konkretny dzień naznacza całą przyszłość,
albo jakaś wojna ją rozbija niczym rzut kamieniem.
Lecz zdarzało mi się widywać nawet ryczącą mysz
i orła, co gwałtownie runął w dół.
Ile lat, dzień po dniu, musimy z kimś przeżyć,
by zrozumieć, co mu się rodzi w głowie, czego chce czy kim jest!
Jesteśmy turystami w krainie pustki, nie odkrywając nikogo,
kto nie jest naszym własnym Ja.
Van Loon żył, a ja sądziłem, że był martwy,
albo – co gorsza – nieużyteczny, jedynie z powodu dystansu
między jego różnymi przekonaniami a moją ówczesną młodością i pychą,
moją ignorancją.
Cóż mogłem wiedzieć o tym, jak żeglował,
odważny jak Caboto pośród piany,
o każdym jego dniu i o tym, jak rekin stawał się,
dzień po dniu, słodkowodną rybą.
Van Loon, Van Loon,
cóż to nosisz w sobie, gdy umysł odpoczywa,
a dana pora oferuje spokój?
Podążasz za cieniem, czy ten spokój masz w sobie?
Chciałbym wiedzieć,
co widzisz, gdy rozglądasz się wokół:
rozległe panoramy, czy ten dzień
już wystarczy, jest dla ciebie jak nowy dar?
Van Loon, Van Loon,
o czym myślisz w ten wrzesień,
którego wysokie mgły plamią Apeniny;
teraz, gdy masz tyle czasu na rozmyślania, lecz o kim?
Dalej, stary, dalej!
Nie lękaj się, bo każdy będzie mieć swą rację
i usprawiedliwienie,
choć jakie – nie dowiemy się nigdy, przenigdy!
Teraz Van Loon powoli przygotowuje się do swej ostatniej podróży.
Bagaże już dawno ma spakowane, jak każdy zapobiegliwy człowiek.
A nawet lepiej: jego bagaż jest czymś normalnym tak dla prostaka, jak mędrca,
to znaczy mało istotnym lub wręcz nieważnym.
I odejdzie naprawdę, w jakieś własne miejsce lub do własnej historii,
z wszystkimi księgami, których życie mu zabroniło,
ze starymi przyjaciółmi, o których stracił pamięć,
z nieskończonością,
tam, gdzie nawet w naszych górach jest zawsze lato,
a jeśli ktoś chce, to zima bez smutków,
która skrzypi lodem pod podkutymi
starymi butami z czasów, gdy był osiemnastolatkiem, osiemnastolatkiem.
2. Ojciec Gucciniego musiał wyruszyć na wojnę w 1940r, gdy sam piosenkarz był jeszcze niemowlęciem.
której ani jego plecy, ani inteligencja nie chciały znosić,
najwidoczniej otrzymał pocałunek od dobrego losu,
gdy musiał wyjechać2.
Zdaje się jednak, że nigdy nie zapisał się w historii,
ale to są sprawy, o których się wie dopiero później.
Z drugiej strony, nikt nigdy nie każe wybierać losu
ani nawet orłu, ani myszy.
A przecież konkretny dzień naznacza całą przyszłość,
albo jakaś wojna ją rozbija niczym rzut kamieniem.
Lecz zdarzało mi się widywać nawet ryczącą mysz
i orła, co gwałtownie runął w dół.
Ile lat, dzień po dniu, musimy z kimś przeżyć,
by zrozumieć, co mu się rodzi w głowie, czego chce czy kim jest!
Jesteśmy turystami w krainie pustki, nie odkrywając nikogo,
kto nie jest naszym własnym Ja.
Van Loon żył, a ja sądziłem, że był martwy,
albo – co gorsza – nieużyteczny, jedynie z powodu dystansu
między jego różnymi przekonaniami a moją ówczesną młodością i pychą,
moją ignorancją.
Cóż mogłem wiedzieć o tym, jak żeglował,
odważny jak Caboto pośród piany,
o każdym jego dniu i o tym, jak rekin stawał się,
dzień po dniu, słodkowodną rybą.
Van Loon, Van Loon,
cóż to nosisz w sobie, gdy umysł odpoczywa,
a dana pora oferuje spokój?
Podążasz za cieniem, czy ten spokój masz w sobie?
Chciałbym wiedzieć,
co widzisz, gdy rozglądasz się wokół:
rozległe panoramy, czy ten dzień
już wystarczy, jest dla ciebie jak nowy dar?
Van Loon, Van Loon,
o czym myślisz w ten wrzesień,
którego wysokie mgły plamią Apeniny;
teraz, gdy masz tyle czasu na rozmyślania, lecz o kim?
Dalej, stary, dalej!
Nie lękaj się, bo każdy będzie mieć swą rację
i usprawiedliwienie,
choć jakie – nie dowiemy się nigdy, przenigdy!
Teraz Van Loon powoli przygotowuje się do swej ostatniej podróży.
Bagaże już dawno ma spakowane, jak każdy zapobiegliwy człowiek.
A nawet lepiej: jego bagaż jest czymś normalnym tak dla prostaka, jak mędrca,
to znaczy mało istotnym lub wręcz nieważnym.
I odejdzie naprawdę, w jakieś własne miejsce lub do własnej historii,
z wszystkimi księgami, których życie mu zabroniło,
ze starymi przyjaciółmi, o których stracił pamięć,
z nieskończonością,
tam, gdzie nawet w naszych górach jest zawsze lato,
a jeśli ktoś chce, to zima bez smutków,
która skrzypi lodem pod podkutymi
starymi butami z czasów, gdy był osiemnastolatkiem, osiemnastolatkiem.
2. Ojciec Gucciniego musiał wyruszyć na wojnę w 1940r, gdy sam piosenkarz był jeszcze niemowlęciem.
Historia edycji tłumaczenia
| Autor: |
(brak) Edytuj metrykę |
|---|
Komentarze (0):