Grzegorz Turnau - Dom Stary

Dom stary, opuszczony, gdzieś na skraju drogi.
Dziwne, choć iść tam nie chcesz, same niosą nogi.
Wchodzisz - bezludna cisza aż dźwięczy wokoło,
Myślisz - tak kiedyś było tu głośno, wesoło.
Na ścianach fotografie - Panowie z Paniami
A tu patrzcie, fortepian, lubił grywać na nim,
Tu w wazoniku piórko, znalazłem je wtedy,
Tu róża zasuszona, pamiętasz, jak kiedyś...
Za stołem wyraźniejsze jeszcze od powietrza,
Najdroższe cienie siedzą, coraz lżejsze, bledsze,
A szklanki czas nie rozbił, cała, wieczna żyje,
Choć ten co pijał z niej, już z innych źródeł pije.
O nieśmiertelność rzeczy, o pamiątki po nas,
Bo to przecież nasz dom jest i opowieść o nas.
To Twoich palców ciepło, wciąż na tych klawiszach,
Nasze w tych ścianach głosy i ta po nich cisza...
Dom stary, opuszczony, gdzieś na skraju drogi.
Dziwne, choć iść tam nie chcesz, same niosą nogi.
A ponad domem błekit, wysoki, ogromny.
I gwiazda wstaje pierwsza tam, na nieboskłonie...