Hanna Banaszak - Zamienionym w gwiazdy

Udręczone oczy wznieś
Na przestrzeń, którą odpływam
Na spokojną nieba toń
I na mnie, która cię wzywam
Na kruchutkich łódek ślad
Wśród burzy
Na ich kadłuby
Co przez chwilę trwają jak iskierka
Dążąc do zguby

Zamienionym w gwiazdy
Tylko nam w bezkresach lśnić
Złudne drogowskazy
Tezeuszom - wątła nić
Światło na manowcach
Piosnka na wędrowca głos
Wróżba na orbitach
Z której ktoś odczyta - los

Stąd spoglądać będziesz w dół -
Na ten ocean szczęść
Gdzie się w pętlę splata noc
I dzień za dniem
Pojmiesz tu, że ziemia trosk
Jest nieba dnem
Coś wycierpiał i coś czuł -
Ma cel i sens

Zamienionym w gwiazdy
Tylko nam w bezkresach lśnić
Złudne drogowskazy
Tezeuszom - wątła nić
Światło na manowcach
Piosnka na wędrowca głos
Wróżba na orbitach
Z której ktoś odczyta - los

Udręczone oczy wznieś
Na szlak spokojnych snów
Bo już nie zagrożą ci
Otchłanie burz
Odtąd nie należysz ty
Do świata już;
I nie zrani ciebie śmiech
Ni salwa słów

Zamienionym w gwiazdy
Trzeba nam w bezkresach lśnić
Złudne drogowskazy
Tezeuszom - wątła nić
Tym, co błądzą jeszcze
Po manowcach nieszczęść w sny -
Cóż możemy wysłać?
Spadającą iskrę - łzy...