Henryk Rejmer - Radość powrotów

Pamięć obróci się w mroku jak ziemia
Strzępem wspomnienia pod smugami świateł.
Na jakim ostrzu w jak dymiący krater
Zanurzę głowę jak w zieleń jaśminu.

Powracam na wieś niesiony wspomnieniem,
Przez skwar południa w brzęczące powietrze.
Cieszę się liściem zgorzałym na wietrze,
Nim jeszcze jasnym trącę go spojrzeniem

Uwielbiam pamięć, kiedy świeża wstaje
I biegnie bosa ogrodami skroni,
Wstrzymuję oddech, niech w łodygach dzwoni
Śmiechem dzieciństwa.

Czy ból rozłąki może prawdzie sprostać,
Gdy przed kościołem chłop wzuwał chodaki?
Czy śmierć z miłości miała sens nie taki,
By jej wykrętnie inne imię dawać?

Dzieciństwo wzrusza, młodość niepokoi,
Dojrzałość śmieszy, gdy przed lustrem klęka.
A tylko starość prawdy się nie lęka,
Bo chociaż skrzypi, wichrów się nie boi.