IA Vocaloid - Rockbell

Po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że to miasto też oddycha.
Kłótnie mamy i taty to już dla mnie codzienny widok.

Niezbyt podoba mi się, że nie mogę razem z innymi chodzić do szkoły.
Nawet kiedy rzucają we mnie kamieniami, idę za nimi, tup-tup-tup.

Lekcje są nudne, więc uciekam z nich w południe.
Mrugam niespokojnie za każdym razem, gdy czuję powiew wiatru.

Gdyby istniał świat beze mnie, to byłby to świat kręcący się tak samo jak ten.
Jestem uwięziony w ciepłej skórze. Zrzucę ją i udam się do obcego miasta.
Widzę inne krajobrazy, czuję inne zapachy, słyszę inne dźwięki i czuję inne gorzkości.
Wszystkie powinny być takie same, ale nie są, wytłumacz mi to.

Mimo swojego wieku nadal jestem głaskany po główce.
Nie cieszy mnie to za bardzo, ale przyznam, że słodkości owszem chcę.

Uciąłem sobie popołudniową drzemkę przy śpiącej mamie,
ale po chwili zostałem obudzony przez sen, w którym wszyscy zniknęli.

Ogarnął mnie niepokój i potrząsnąłem nią niemal płacząc.
Jej ciało jest gorące i chyba ciężko jej oddychać.

Czyżby mnie nie słyszała? Nie odpowiada ani słowem.
Wybiegłem z pokoju krzycząc "Pomocy!", ale nie ważne, ile płaczę, nic zauważa.
Tata odtrącił moją bezużyteczną rękę.
Jego oczy mówią mi, że jestem niepotrzebna.

Wszystkie znane mi uczucia zbijam w jedno i upuszczam.
Zostawiam sobie tylko siebie i wpatruję się w czerwone niebo po deszczu.

Rozjaśniło się, więc zacząłem biec przed siebie nie oglądając się.
Pewnych więzi nie da się naprawić, więc nie ma co nad nimi płakać i trzeba iść dalej.
Widzę inne krajobrazy, czuję inne zapachy, słyszę inne dźwięki i czuję inne gorzkości.
W tym nowym mieście jest troszkę zimno.

Jak masz na imię? Czemu nie bawisz się z koleżankami?
Masz rodzinę? Dobrze, w takim razie ja będę szedł obok ciebie.
Moja bezużyteczna ręka jest dotykana przez twoją.
Obiecałem sobie, że już nie będę płakać, ale nie dam rady. Trzymaj mnie.

Trzymaj mnie mocno.