Justyna Szafran Konrad Imiela - Sami we dwoje

Dzieje Grzechu

Ja mam tajemnicę o której nie mogę zapomnieć
Mam takie wspomnienia że już ich nie mogę wymazać
A dawne zdarzenia wciąż będą powracać już do mnie
I życie się skończy na tamtych okropnych obrazach
Cokolwiek zrobiłaś ja wszystko przyjmuję na siebie
Do głębi istoty przenika mnie to co się stało
I tak mnie zabijesz i tak mnie za życia pogrzebiesz
Po śmierci zamęczysz jeżeli to będzie ci mało
Przejmuję ofiarę z rąk twoich choć sam się nią brzydzisz
Bo coś ty pożądał ode mnie i przyjąć ją muszę
Lecz zostać nie mogę bo rano byś mnie znienawidził
W mym ciele się kryje ta siła co zniszczy ci dusze!

Kto z grzechem chcę wygrać ten grzechu na prawdę nie poznał
I nie wie jakimi krętymi przechadza drogami
Bo siłą się własną z pod niego uwolnić nie można
A właśnie my dwoje jesteśmy zgubieni i sami!

To pięknie że tak się litujesz chcesz ulżyć mej doli
Czy takie cię sprawy w ogóle zajmować powinny
Zatrzymaj się jeszcze zastanów i przemyśl powoli
Czy chciałbyś na prawdę ten spadek przejmować po innych
Ja wiem że na prawdę ty jego nie możesz zapomnieć
Lecz chciałbym na zawsze wyłącznie do ciebie należeć
Choć czołem do czoła dotykasz przytulasz się do mnie
To przecież nie ufam i nigdy ci już nie uwierzę
Nie wierzysz nie kochasz pożądasz i nie masz nadziei
Ja zmienić się chcę w miłosierdzie i pracę bez granic
Stracisz dlatego to wszystko coś miał po kolei
Lecz czuje że w sumie to wszystko nie przyda się na nic!

Kto z grzechem chcę wygrać ten grzechu na prawdę nie poznał
I nie wie jakimi krętymi przechadza drogami
Bo siłą się własną spod niego uwolnić nie można
A właśnie my dwoje jesteśmy zgubieni i sami!