Kælan Mikla - Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma

Svífa svartir svanir
sínum vængjum á
yfir háar hæðir
og hæðast að mér.
-þeir spurðu mig, mín kæra,
hvurslags vængi ég bæri
á berum herðum mér.
Þeir sögðu mér að fljúga.
Svo ég flaug og sá þá aldrei aftur
en ég heyrði þeirra hæðnis hlátur
bergmála í björgunum
sem voru það síðasta sem ég sá.

Þú þarft ekki spítt eða kókaín, elskan mín,
reyktu mig, sleiktu mig, mölvaðu og snortaðu.
Settu í skeið og bræddu mig og sprautaðu mér í þig og finndu hvað ég tek mikið pláss.
Finndu fyrir sprengingunni inní þér, ástin mín, hvernig þú stækkar og líkaminn þolir ekki meir.
Svo þú springur og jörðin er hringur, sem þú vefur þig utan um
og lekur milli steinanna, fyrir aftan bar 11.
Og þú faðmar alla jörðina og þú finnur loksins fyrir þessari hamingju.
Þetta er það sem ég kalla gleði.

En ég ber þennan dóm, og ég lækka minn róm
Og ég man fyrst þegar ég fæddist
Ég er frumburður og einkabarn nýs hugmyndaheims
Eins og kommúnismi er ég falleg hugsun en ég verð aldrei að raunveruleika.

Í almyrkvuðum hellum
ég ríkjum ræð og drottna
ég sé mig sjálfa rotna og
í eigin svita og táraflóði sit ég bara og blotna.
Ég nærist á þeim lífverum
sem sína mér ekki lotningu
hver elskar ekki sína eigin drottningu?

Í dauða djúpum
dreka drunum
drýp ég dögg.
Í sárum mínum
og syndaflóði
flýt ég um.
blóði borin
brýt ég bein mín
bráðum kemur sólin.

Ég veit að raunveruleikinn
er þarna einhversstaðar.
en ég kemst ekki nær og ég er búin að reyna.

Ætli það sé óhollt að láta sig dreyma?