Kabaret starszych panów - Pieśń dzikiego lokatora (Pani mnie oswoi)

Pani mnie oswoi, Madame!
Wpuści do pokoi, Madame!
Karmi oraz poi,
słodko mnie nastroi,
i do nowych boi
moją chęć podwoi!
Pani mnie oswoi, Madame!
o me zdrowie stoi, Madame!
Się nie niepokoi
co do planów moich –
w szczęście mnie uzbroi, Madame!

Jam lokator dziki, Madame!
Mam ja swe wybryki, Madame!
Może strzelam byki,
mieszam pani szyki –
stąd są te wyniki
zdrowej twej krytyki!
Lecz lokator dziki, Monsieur!
Serca nie ma w nikim, Monsieur!
A tak jak słowiki
w ramach specyfiki
ciągle do liryki on lgnie!

Pani mnie oswoi, Madame!
Rany me wygoi, Madame!
Tak jak cień sekwoi
chroni mnie i koi –
karci lecz nie łoi,
gdybym czasem zbroił,
Pani mnie oswoi, Madame!
I niech się nie boi, Madame!
Szczęście co je roim,
wkrótce nas upoi
aż do paranoi, Madame!