Kalafina - Ongaku

Twój mały oddech mimo chęci uwierzenia w kogoś zniknął, nie dosięgając niczego.

Deszcz uderza w nas mocno, a ja zamykam moje oczy.
Mimo tego wypuściłeś moją rękę.

Możesz zobaczyć to, czego ja nie mogę.
Tu jest nadal daleko od miejsca, gdzie słońce wschodzi...

Wierzę w pasmo światła we wnętrzu mojej duszy.
Nawet jeśli tu nie ma nic, co chciałabym wykrzyczeć, po prostu krzyczę.
To jest moja muzyka.

Nie mam pojęcia, kiedy to się skończyło.
Naprawdę nie wiem, kiedy to się skończyło.
Dlatego trochę więcej, chociaż kolejny krok.

Nie wiem, gdzie chcę pójść.
Pozwolę mojej wściekłości, by wybrała burzę, mimo głosu natarczywie wołającego.

Uciekanie od siły by krzyczeć, tam gdzie te chmury znikają.
Okrutny świt zafarbuje ocean też.

Będę wierzyć w pasmo światła, do czasu, gdy moja dusza się wykończy.
Na pewno zaśpiewam Twoją muzykę, płacząc w bezsenne noce.

Dlaczego nie mogę znaleźć drogi na skróty do jutra?
Skoro rozumiem, co muszę zrobić:
krok po kroku, pojedynczo.
Do miejsca, gdzie słońce wschodzi.

Więc nadal chcę wierzyć, że Twój mały oddech
nagle przeszył moją pierś.

By trzymać Twoją rękę, będę ślepo wierzyć w miłość.
Szarpiemy się, nerwowo poszukując, wciąż w środku podróży.
Będę wierzyć w pasmo światła, do czasu, gdy moja dusza się wykończy.
Ta nieodpowiedzialna melodia, która przepełnia się w nocy.
To jest na pewno moja muzyka.