Kartky - Samotni ft. Arski

[Zwrotka 1: Kartky]
Podmuch zabiera artefakty w tym mieście
Ja bezszelestnie przelatuję nad nimi z wiatrem
Mam koszmar we śnie i dreszcze, które wiecznie
Zabierają mi podmuchy radości znad szarych barier
Ile tych bander, nie policzyłby nikt
Wszystkie rozdarte, każdy komuś pisze epilog
Skandują: "Żyjmy chwilą!" i biegną gdzieś
Gdzie nie ma linii między teraz, a tym co było
Moje noce są jak twoje dni
Nie rozstaję się z żadnym z nich
Zamykam drzwi i martwy kwadrat wtedy żyje jak gra
W której masz tyle wcieleń, ile razy pukasz do bram
Twarze zniszczone w słońcu miasta, które grzeje jak lód
Obdarte bloki krzyczą szeptem, bo kochają twój chłód
Na jednym z dachów ją widziałem, jak modliła się gdzieś
Gdzie nigdy o niej nie słyszeli i nie wiedzą, że jest

[Zwrotka 2: Arski]
Jeśli jutro wszystko stracę, to ci bez strat będą nikim.
Bo choć mocno za to płacę, to wciąż poprawiam wyniki.
Dno odbija to bez fałszu, jeden z tych spod złotej gwiazdy.
I choć brak mi kamuflażu, to wciąż nie znasz o mnie prawdy.
Wychodzę bez twarzy, jeśli cierpieć, chcesz miliony.
Choć bez rany, bez urazy nie Scarface jak Tony.
Ja nie perfawers jak chory.. i choć dla ciebie stworzony,
to i tak pewnie z jutrem powiesz, że jestem skreślony.
Też dręczy mnie samotność, choć to już prawie pustka.
Pewnie znów nie zrobię nic, siądę, zacznę pić do lustra.
I komuś popłyną łzy, choć nie mów, że jesteś smutna.
Bo to nie ja jestem złym, to ty jesteś zbyt zapruta.
i choć coś kręci i wkurwia, to nie biorę na to miary.
Bo codziennie od południa liczę kłótnie zakochanych.
Słucham smutne, gorzkie rany, które już wyplułem kiedyś.
Sami się zastanawiamy, sami chcemy coś przeżyć.