Krvavy - Trzygłów

I - Psyche

Każdy w sobie nosi noc, która straszy
Ja noszę dzień, który chciałby coś znaczyć
Choćby pozornie jak w nowiu księżyc
O szczęściu słyszałem podania, gawędy

Podania i strzały, spisy i bełty
I chociaż wiedziałem, już nie wiem którędy

Przepraszam, a może pan też tam idzie
Zatopić smutki, gdzieś w Atlantydzie?

Nie, ja jestem błazen nie z tej ziemi
Sowizdrzał, szaleniec i Czarny Mag
Który piaszczystą plażę zamienił
W pasmo kamieni, tak z głupia frant

Co ulał już wody ze studni istnienia
I tuła rytuał ludzkiego brzemienia
W kątach kąciny trzy-ma miski dla żmij
Chcesz żyć to umieraj, chcesz umierać to żyj


TRZYGŁAW


II - Corpus

Jedźmy! Na koń! Naprzód! Na wskroś!
W te pędy w popędy, obłędy, gdzie oś!
W tył nie patrz, bo przecież nikt nie woła
Tam męki udręki zataczają kręgi i koła
A przed nami błękit się chowa

Gdzie szczytów trójca w łokcia bliskości
Wiedzie nam lejce, tam, ku wieczności
W drodze ku niej galopy i cwał
By drzewce kniej nas wbiły na pal

Użyjmy żywota!
Wszak żyjem tylko raz!
Tu stoi czara złota,
A wnet przeminie czas!

Pieśćmy noce
Wychodząc w czerń
Nim ręce prorocze
Skryją ciało w pień!


TRZYGŁAW


III - Logos

O, naiwny głupcze, coś zmysły postradał
Już zapomniałeś, ile świat ci bólu zadał?
Gdy smutku ogromy biły jak perunowe gromy
A śmiech beztroski był krótki, znikomy?

I choćbym pragnął, wiem, że nie zdołam
Osiodłać karego popędów konia
Lecz ciągnę za lejce, choćby na pozór
Że sprawuję dozór nad samym sobą

I pieczę, bo piecze, gdy trawią chorobą
Myśli człowiecze, nie chlebem a solą
W otwarte rany i stany niezjednoczone
Trzy jaźnie i śwaty, a zwą mnie
Trzygłowem