Mafumafu - Inochi ni Kirawarete iru.

„Nie mów, że chcesz umrzeć.
Żyj dalej i nie poddawaj się!”
Jak głupie jest twierdzenie, że piosenki takie jak te są właściwe.

Prawdę mówiąc, mógłbym umrzeć, ale gdyby zrobiłby to ktoś z mojego otoczenia, byłbym naprawdę smutny.
Przypuszczam, że to jakiś rodzaj ego; brzmi jak: „Ponieważ tego nienawidzę.”

Nie dbanie o to, czy nieznajomi żyją, czy też nie,
i nienawidzenie kogoś innego wydaje się dzisiaj po prostu rodzajem mody.
Jednak mimo wszystko „Żyj w spokoju”
byłoby wspaniałą rzeczą.

Z drugiej strony ekranu ktoś umiera.
Rozpaczanie, że ktoś inny śpiewa.
Pod wpływem tego mały chłopiec uciekł,
niosąc nóż.

Jesteśmy znienawidzeni przez samo życie.
Przekazywane wartości i ego, jak zawsze, w bardzo prosty sposób nadajemy w utworach
o chęci zabicia kogoś przez fale radiowe.
Jesteśmy znienawidzeni przez samo życie.
My, którzy bezmyślnie mówimy, że chcemy zginąć
i patrzymy na życie beztrosko, jesteśmy przez nie znienawidzeni.

Nie mam pieniędzy i ponownie przez cały dzień śpiewam pieśni uwielbienia lenistwa.
Wciąż nie rozumiejąc sensu życia, oddycham świadomy bezcelowości.
Czy te rany rzeczywiście mogą być wyrażone za pomocą słowa „samotność”?
Nie mając nic poza upartością, dziś ponownie śpię sam.
My, którzy byliśmy młodsi, w pewnym momencie zaczęliśmy zmieniać się w młodych dorosłych.
Starzejemy się, pewnego dnia zgnijemy jak opadłe liście, a na świecie nie będzie nikogo, kto wiedziałby o naszym istnieniu.
Zdobycie nieśmiertelnego ciała i dalsze życie bez umierania.
Zwyczajnie marzę o tego typu fikcyjnej sytuacji.

Nie mógłbym się martwić, gdybym umarł,
jednak ludzie wokół mnie chcą, abym żył.
Życie z takimi sprzecznościami doprowadza mnie do szału.

„Rzeczy, które są »właściwe« powinny zostać »właściwe«.”
„Jeśli nie chcesz umrzeć, żyj dalej.”
Jeśli mamy skoczyć przygnębieni, to w porządku.
Śmiej się w samotności.

Jesteśmy znienawidzeni przez samo życie.
Nawet nie rozumiejąc znaczenia radości, po prostu nienawidzimy swojego miejsca narodzin i przeklinamy swoją przeszłość.
Jesteśmy znienawidzeni przez samo życie.
My, którym po prostu trochę za bardzo podoba się idea słowa „pożegnanie”, bez wiedzy o prawdziwym pożegnaniu, jesteśmy znienawidzeni przez samo życie.

Szczęście, pożegnania, miłość i przyjaźń.
Wszystkie dobra, które mogą być kupione za pieniądze... w ramach żartów robionych przez komiczne marzenia.
Mogę umrzeć jutro.
Wszystko może pójść na marne.
Poranki i noce, wiosna i jesień,
niezmiennie ktoś gdzieś umiera.
Nie potrzebuję marzeń ani nawet jutra.
Wszystko, czego potrzebuję to to, abyś żył dalej.
Zgadza się. To jest to, o czym naprawdę chcę śpiewać.

Znienawidzony przez samo życie.
W końcu i tak umrzemy.
Ty umrzesz, ja umrę, pewnego dnia każdy z nas zgnije jak opadłe liście.
Ale niezależnie od tego, żyjemy w pośpiechu.
Przyjmując na siebie nasze życia, w pośpiechu, żyjemy.
Zabijając, borykając się, śmiejąc, przyjmując na siebie to wszystko.
Żyjąc, żyjąc, żyjąc, żyjąc — po prostu żyjemy!