Marie Fredriksson - Aldrig mer igen

Już ciemno, być może północ,
a ja błąkam się bez celu
pustymi ulicami.
Ale gdzieś ktoś inny trzyma go za rękę
i to boli, choć tak bardzo chciałam wierzyć,
że już zapomniałam, jak smakują łzy.
Tak nagle stało się dla mnie jasne,
że wszystko, co cudowne
nie wróci nigdy więcej.

Już skończone, coś minęło,
są tylko ślady tego, co niegdyś było,
tak wiele ich jeszcze pozostało.
Ludzie, których napotykam, mijają mnie śpiesznie,
nie widzą, nie wiedzą, co się stało,
a ja nie chcę okazywać, co czuję.
Tak nagle stało się dla mnie jasne,
że wszystko, co cudowne
nie wróci nigdy więcej.

Jestem zmęczona, kiedy świta
i widzę słońce, które grzeje coraz mocniej,
i zapominam to, co wiem.
Ale nagle z powrotem jestem w rzeczywistości
i to boli, choć tak bardzo chciałam wierzyć,
że już zapomniałam, jak smakują łzy.
Tak nagle stało się dla mnie jasne,
że wszystko, co cudowne
nie wróci nigdy więcej.