Marie Fredriksson - Aldrig Som Främlingar

Niewiele zostało powiedziane
w dniu, w którym odszedłeś.
Bez przykrych słów,
nie przeobraziło się to w scenę.
Jedynie krótkie pożegnanie,
pocałunek tam, gdzie staliśmy.
Mogliśmy zapomnieć o wszystkim właśnie wtedy,
mogłam powiedzieć: "Kochanie, zostań".
Mogłeś zapytać mnie ponownie,
ale poszedłeś swoją drogą.
Zamknęłam moje drzwi,
to jasne, że będzie mi ciebie brakować

Lecz nigdy tak jak obcy
nie będziemy się kochać.
Nigdy tak jak obcy
przed wszystkim, w co wierzymy.
Nigdy tak jak obcy
w tych pokojach, w których czasem się spotykamy.

Wiem, że masz krew wędrowcy, a ja, perłę, której się poszukuje.
Masz swoją drogą i swoje prawo, a ja, morze, które się odwiedza.
Być może wiedzieliśmy już właśnie wtedy,
ale kto by chciał zrozumieć?
I ja zrobiłabym to jeszcze raz,
jeszcze raz,
więc nie wolno ci nigdy sądzić,
że zapominam.