Marlena Drozdowska - Zwiędnięte kwiaty

Był czas, gdy podnosiłam z dróg
Zwiednięte kwiaty
A żaden z nich nie zakwitł znów
A żaden nie
Był czas, gdy wciąż dziwiłam się
Sobie i światu
A najdziwniejsze w nim to, że
Przemija się

Przemija się, nie wiedząc nic
O przemijaniu
Nie myśli zresztą o tym nikt
Przed przyjściem dnia
Gdy w lustrze nagle obok nas
Cień jakiś stanie
Co obcy kształt lub kształt aż zbyt
Znajomy ma

Na dobrą sprawę wszyscy my
Jesteśmy w drodze
A dokąd to, a jakże to
Kto to tak pcha?
Być może wiedzą właśnie ci
Którzy odchodzą
A może też nie wiedzą nic
Lecz tak być ma...

Głupie pytania zdrowiej jest
W sobie zagłuszyć
Dobra jest na to miłość, lecz
Wystarczy bar
Każdy z nas sobie jakoś świat
Na miarę uszył
A ten i ów wyrasta zeń
Z upływem lat

Był czas, gdy podnosiłam z dróg
Zwiednięte kwiaty
A żaden z nich nie zakwitł znów
A żaden nie
Był czas, gdy wciąż dziwiłam się
Sobie i światu
A najdziwniejsze w nim to, że
Przemija się