Massimo Ranieri - Santa Lucia Luntana

Odpływają statki
do ziem bardzo odległych,
słychać śpiew na pokładzie,
są tam neapolitańczycy.
Śpiewają podczas gdy
zatoka już się oddala,
a księżyc nad środkiem morza
trochę Neapolu
pozwala im zobaczyć.

Święta Łucjo,
z daleka od ciebie,
ileż melancholii.
Wędrują po całym świecie
w poszukiwaniu szczęścia,
ale gdy wschodzi księżyc,
daleko od Neapolu,
nie mogą wytrzymać.

Grają, ale ręce
drżą na strunach.
Tak wiele wspomnień, niestety,
tyle wspomnień.
A serca nie uleczysz
nawet piosenkami.
Słuchając głosów i dźwięków
zbiera się na płacz,
bo chciałoby się wrócić.

Święta Łucjo,
z daleka od ciebie,
ileż melancholii.
Wędrują po całym świecie
w poszukiwaniu szczęścia,
ale gdy wschodzi księżyc,
daleko od Neapolu,
nie mogą wytrzymać.

Święta Łucjo, ty masz
tylko kawałek morza,
ale im bardziej jesteś odległa,
wydajesz się być piękniejszą.
To jest śpiew Syren,
które wciąż tkają sieci.
Serce nie chce bogactwa,
jeśli narodziło się w Neapolu,
tam chce umrzeć.

Święta Łucjo,
z daleka od ciebie,
ileż melancholii.
Wędrują po całym świecie
w poszukiwaniu szczęścia,
ale gdy wschodzi księżyc,
daleko od Neapolu,
nie mogą wytrzymać.