Massimo Ranieri - Signorinella

Nieuchwytna panieneczko,
słodka sąsiadko z piątego piętra,
nie ma nocy, żebym nie śnił o Neapolu,
a już dwudzieścia lat jestem daleko od niego.

W moim mieście pada śnieg,
dzwonnica kościoła jest biała,
całe drewno zamieniło się w popiół,
a mnie zawsze jest zimno,
jestem smutny i zmęczony.

Moja kochana,
nie pamiętasz, że gdy mówiłaś mi: żegnaj,
włożyłaś mi bratka w dziurkę od guzika,
a potem rzekłaś do mnie drżącym głosem:
nie zapomnij mnie.

Dobre czasy hulanek,
słodkie szczęście z niczego.
Toasty w szklankach pełnych wody
naszej biednej i niewinnej miłości.

W twoich oczach przebiegały:
nadzieja, marzenie i pieszczota.
Miałaś imię, którego nie da się zapomnieć,
imię długie i krótkie: młodość.

Mój okruszku,
w mojej starej książce do łaciny
znalazłem – zgadnij co – bratka.
Dlaczego łza zakręciła mi się w oku?
Kto wie, kto wie dlaczego!

A lata i dni przemijają,
równe i szare od monotonii,
nasze liście nie są już zielone,
panieneczko, jakie to smutne!

Ty, zakochana i nieuchwytna,
już nie tkasz siedząc przed swoim krosnem.
Ja tutaj stałem się dobrym Don Cesare,
noszę płaszcz i jestem notariuszem.

Powolnie i z daleka,
tymczasem słyszę, dzwoni dzwon
małego kościółka Jezusowego
i pada śnieg, widać jak pada śnieg.
Ale ty, gdzie ty jesteś?