McSobieski - Zwykła bajka o niezwykłej róży

Eris, córka nocy złapała mnie za rękę,
Zabrała do krainy, która była jej królestwem,
Odległe miejsce, w którym panuje harmonia,
Ja wędruję po bezdrożach, marząc o przygodach,
Mogę pożeglować po błękitnym niebie z wiatrem,
I patrzeć, jak kwitnie życie pośród marzeń,
Nagle zobaczyłem Ciebie – ubrana w kolor pożądania, otulona cierniem,
Twój zapach zabijał moje myśli,
Byłaś sama, bo zakochałaś się w ciszy,
Z twoich liści słońce piło rosę,
Niczym rosa Monte, jesteś natury klejnotem,
Dzięki Tobie poznałem, czym jest prawdziwe piękno,
Prędko zrozumiałem, że nie tylko to, na zewnątrz,
I choć kłębią się wokół inne róże,
Wszystkie bledną, bo Ty jedna masz dusze,

Gasiłem pragnienie, ogrzewałem Cię oddechem,
Gdy promienie słońca Cię parzyły – otulałem cieniem,
Zrozumiałem, że bez Ciebie moje życie nie ma sensu,
Życie bez miłości to jak podróż bez celu,
Moja podróż w końcu dobiegnie końca,
Twój dom to czysta poezja – mój brudna Polska,
Nie potrafiłem rozstać się z Tobą,
Postanowiłem Cię wyrwać i zabrać ze sobą,
Nagle kolor purpury oblał moje dłonie,
Te cierniowe ostrza stanęły w twojej obronie,
Moja krew kapała na twoje liście,
Sprawiała, że magiczne siły dawały Ci życie,
Nowe życie,
Bo gdy wstałem z kolan
Stałaś przede mną naga, z różą we włosach