Mieczysław Fogg - Dwa okna

Okno w mroźnych kwiatach,
poematach białej zimy,
co śnieżną bajkę mi szepcze zza szyb
puszysty śnieg o, syp się, syp

Płatki, senne płatki,
mroźne kwiatki
ach, pokryjcie
Białym całunem świat cały i mnie,
Gdy znów przeszłość dmie.

Patrzę z okna w dal smutny nieskończenie
ach, wiem, już wiem,
to śnieżnym snem
płynie wspomnienie.

Jak w dawny dzień, z tobą przy tem oknie,
a dzisiaj tak samotnie,
jak czarny na śniegu cień.

Smutne to i śmieszne,
że jest jeszcze drugie okno,
w tem samem mieście i śnieg jest ten sam
i deseń szyb, i żal ten sam.

Miła, moja miła,
nasza Wiosna wspólna była,
dzisiaj w dwie zimy patrzymy
i wiem, co łka w sercu twem.

Patrzysz z okna w dal
smutna nieskończenie
ach wiem, już wiem,
to śnieżnym snem
płynie wspomnienie.

W jakiś dawny dzień,
z tobą tam, przy oknie,
a dzisiaj tak samotnie,
jak czarny na śniegu cień.