Mika - Rio

Och, idę tu znowu.
Wstaję każdego ranka dla tego Dnia Świstaka,
myśląc o liście rzeczy, które zrobiłem źle.
Nie mogę nawet policzyć, to zaszło zbyt daleko.
 
Próbuję zmienić moje sposoby,
czuję się, jakbym grał czarny charakter w jakiejś bzdurnej sztuce.
Książka napisana jest od dawna, ale wolałbym raczej
żeby była o kimkolwiek, tylko nie o mnie. Mam nadzieję, że to widzisz.

To nie znaczy, że nie jestem wojownikiem,
tylko raczej, że wolałbym być nieco lepszy.
Spędziłem tyle czasu naprawiając rzeczy, które spieprzyłem.
Mam dziury we wszystkich moich kieszeniach.
I nawet te dziury mają kieszenie,
pełne ukrytych rzeczy, których nigdy nie zobaczy słońce.
 
Odlatuję, lecę do Rio.
Gubię się, żeby się odnaleźć w moim alter-ego.
To mógłby byś Paryż albo Berlin, nie dbam o kraj, w którym jestem.
Zostawię to wszystko za sobą.
Może naprawdę będę sobą, kiedy będę kimś innym.

To nie zaproszenie, lecę do Rio.
To nie jest rozmowa, pożegnaj mnie.

Może w dziesięć lat
dostaniesz list od jakiegoś przypadkowego faceta.
Polubisz go znacznie bardziej,
ale wtedy się przekonasz, że to nie obcy, to tylko ja.
 
Mogę być sobą tylko wtedy, kiedy jestem kimś innym.

Bo ty masz słońce, a ja wciąż złą pogodę.
Wszystko, co możesz stracić, ja mogę z większą łatwością.
Robię, co mogę z tym, co mi życie dało.
Mam dziury we wszystkich kieszeniach
i nawet te dziury, mają kieszenie,
ukrywając rzeczy, które z pewnością chcę zostawić za sobą.

 
Odlatuję, lecę do Rio.
Gubię się, żeby się odnaleźć w moim alter-ego.
To mógłby byś Paryż albo Berlin, nie dbam o kraj, w którym jestem.
Zostawię to wszystko za sobą.
Może naprawdę będę sobą, kiedy będę kimś innym.

To nie zaproszenie, lecę do Rio.
To nie jest rozmowa, to pożegnanie.
 
Daj mi orzeszka, to zrobię się niebieski,
bo właściwie nie mogę nawet zjeść tego, co ty.
Upiecz mi ciasto, a spalę je dwa razy.
Wyrzucę trzynastkę z jednej pary kości.

Daj mi orzeszka, to zrobię się niebieski,
bo właściwie nie mogę nawet zjeść tego, co ty.
Upiecz mi ciasto, a spalę je dwa razy.
Wyrzucę trzynastkę z jednej pary kości.
 
IOdlatuję, lecę do Rio.
Gubię się, żeby się odnaleźć w moim alter-ego.
To mógłby byś Paryż albo Berlin, nie dbam o kraj, w którym jestem.
Zostawię to wszystko za sobą.
Może naprawdę będę sobą, kiedy będę kimś innym.

To nie zaproszenie, lecę do Rio.
To nie jest rozmowa, to pożegnanie.
To nie zaproszenie, lecę do Rio
i to nie jest rozmowa, to tylko pożegnanie.