Mira Kubasińska - Brzydkie oczy

Zobaczyłam i zadrżałam,
jeszcze takich nie widziałam:
brzydkie –
patrzą jakoś tak daleko,
że zielone, to co z tego:
brzydkie.

Nie rozumiem: dzień się toczy,
ja wciąż widzę twoje oczy
brzydkie –
do niczego niepodobne,
takie brzydkie, niech gęś kopnie,
brzydkie.

W twoich oczach, kochany, jedyny,
coś być musi, na pewno coś masz,
chcę zapomnieć i nie zapominam,
ciągle widzę i oczy, i twarz.

Choćby świat cały wkoło przemierzyć,
choćby szukać sama nie wiem gdzie,
od twych brzydkich nie znajdę piękniejszych
i tak rzewnych, i wiernych jak twe.

I zmieniłam w końcu zdanie,
widzę, że są niesłychanie
piękne –
twoje oczy jak dwie świeczki,
twoje oczy jak gwiazdeczki
piękne.

Twoje oczy wszystko widzą,
twoje oczy dla mnie świecą
piękne;
każdy wieczór taki miły,
nad mym życiem się schyliły –
piękne.

W twoich oczach, kochany, jedyny,
coś być musi, na pewno coś masz,
chcę zapomnieć i nie zapominam,
ciągle widzę i oczy, i twarz.

Choćby świat cały wkoło przemierzyć,
choćby szukać sama nie wiem gdzie,
od twych brzydkich nie znajdę piękniejszych
i tak rzewnych, i wiernych jak twe.