Naruto - Blue Bird

Przyrzekając sobie, że wzbiwszy się w niebo, nigdy już nie wrócę na ziemię,
Mierzę w to modre, błękitne niebo…

Pamiętając niedawny żal, zaczęłam rozumieć znaczenie bólu,
Uczucia, które nas łączyły zaczynają stawać się tylko słowami.

Budząc się z włóczęgi po snach tego nieznanego świata,
Rozpościeram swe skrzydła, wzbijając się w niebo.

Przyrzekając sobie, że wzbiwszy się w niebo, nigdy już nie wrócę na ziemię,
Mierzę w te nieskazitelnie białe chmury.
Wiem, że kiedy wyzwolę się z ich objęć,
Przedarłszy się przez nie, zobaczę to modre, błękitne niebo.
To modre, błękitne niebo,
To modre, błękitne niebo…

Rozbrzmiawszy dźwiękiem irytacji, stare, zaniedbane okno roztrzaskało się w drobny mak,
Zmęczona patrzeniem na swoją klatkę, odrzucę ją i nigdy już nie będę oglądać się za siebie.

Dostrajając mój oddech do bicia serca,
Uderzam we framugę tego okna i wzbijam się w niebo.


Powtarzam sobie, że mogę osiągnąć cel, tylko jeśli zacznę lot,
Ten głos, tak odległy, wabi mnie do siebie,
Czując się oślepiona, muszę mocno chwycić twoją dłoń,
Żeby móc dalej szukać tego modrego, błękitnego nieba…

Wiedząc, że ostatecznie mój upadek jest nieunikniony, puszczam się w pogoń za światłem…

Przyrzekając sobie, że wzbiwszy się w niebo, nigdy już nie wrócę na ziemię,
Mierzę w te nieskazitelnie białe chmury.
Wiem, że kiedy wyzwolę się z ich objęć,
Przedarłszy się przez nie, zobaczę to modre, błękitne niebo.
To modre, błękitne niebo,
To modre, błękitne niebo…