Neil Young - Thrasher

chowali się za snopkami siana,
siali w pełni księżyca,
oddali wszystko, co mieli, za coś nowego,
ale światło dnia padało na nich,
dostrzegali zbliżające się przedrzeźniacze [gatunek ptaka]
a woda lśniła jak diamenty w kroplach rosy.

a ja właśnie się podnosiłem, aby ruszyć w drogę zanim się rozwidni,
próbując wyprzedzić słońce o godzinę,
kiedy zobaczyłem stado ptaków,
wydające się szersze niż dwie ulice,
poczułem, że mój dzień właśnie się zaczął.

gdzie orzeł szybując się wznosi,
tam zakręca starodawna rzeka,
w dół wiecznych przełomów zmian,
gdzie bezsenność czeka.
szukałem swoich towarzyszy,
zaginionych w kryształowych kanionach,
wtedy bezmyślne ostrze wiedzy
rozbiło perłowe bramy.

w tej chwili pojąłem, że mam dość,
zużyłem kartę kredytową na paliwo,
ruszyłem do miejsca, gdzie chodnik zamienia się w piach,
z biletem w jedną stronę do krainy prawdy,
i walizką w ręku,
w jaki sposób potraciłem przyjaciół, wciąż nie mogę zrozumieć?

mieli najlepszy wybór,
zatruli się nadopiekuńczością,
nie było niczego, czego by potrzebowali,
nic nie pozostało im do odnalezienia.
zaginęli w ustępach skalnych,
albo zamienili się w parkowe ławki,
na chodnikach i przystankach,
czekali, czekali.

znudziło mnie to, więc ich zostawiłem,
stali się dla mnie tylko ciężarem,
łatwiej podróżować bez takiego ładunku,
przypomina mi się jak, kiedy miałem osiem lub dziewięć lat,
oglądałem telewizję u mamy,
puszczali odcinek z akcją ratunkową w Wielkim Kanionie.

gdzie sęp szybując opada,
tam zakręca asfaltowa autostrada,
przez budynki bibliotek i muzeów, galaktyki i gwiazdy,
przez wietrzne korytarze przyjaźni,
do kwiatów róży uciętych batem,
motel zaginionych towarzyszy,
czeka z podgrzewanym basenem i barem.

ja się tam nie zatrzymam,
mam swą własną drogę do przejścia,
po prostu kolejny moment w przestrzeni czasu,
kiedy ptaki nadlecą, będę tkwił w słońcu,
jak dinozaury w swych grobach,
ale będę wiedział, że nadszedł czas, aby oddać mi co moje.