Zaloguj się
i wykorzystaj wszystkie możliwości serwisu!Inne teksty piosenek
Percival Schuttenbach
Percival Schuttenbach - Dzierzba
Dzierzba
Tekst piosenki:
Nabijam, nabijam, nabijam!
Nie myślę, nie jęczę, nie błagam.
Na pal, nabijam, nabijam!
Luna zagląda przez okno,
Mój płacz ucichł już.
Niech kości jego bielutkie
Okryje wieczny sen.
Martwe zło budzi się,
Łypie na mnie, dłoń wyciąga.
Nie bój się biedna dziecino.
Wkrótce to skończy się.
Na mękęś zrodzon, lecz zaraz
Śmierć uspokoi cię.
Bridge
W mroku niknie twarz.
W mroku rządzi ćma.
W mroku - każdy wróg.
W mroku - czarny bóg.
Ref.
Nie odzyskasz tego, co stracone
Nie rozniecisz żaru, który zgasł.
Nie zawrócisz biegu
chwil minionych.
To co martwe jest, będzie wciąż.
Z gałęzi ręce, kurze nogi.
Ma dusza zgubiona,
nie mialam wyboru.
Ja - sziszimora
-na zawsze stracona.
Skazana zostałam na wieczny szloch.
Jadą goście, jadą
Koło mego sadu.
Do mnie nie zajadą
...zabić, zabić!!!
Jadą goście, jadą
Koło mego sadu.
Do mnie nie zajadą
...pragnę krwi!!!
Nocna uczta się szykuje,
Już nadchodzi chwila.
Włazi w starą chatę cicho
Rozmiarów wielkich żmija.
Jadą goście, jadą...
Pościel ściąga z niemowlaka,
Zgrabnie z nim wypełza.
Chytrze mniejsze zło wybrała
Zaborcy gradnąc syna.
Bridge
Z krzykiem ptaka odlecę
Na dzierzby skrzydłach do Nawii.
W ostatni swój taniec uderzę,
Niech się spokój pojawi.
Ref.
Nie odzyskasz tego...
Dodaj adnotację do tego tekstu » Historia edycji tekstu
| Tekst: |
Percival Shuttenbach Edytuj metrykę |
|---|---|
| Muzyka (producent): |
Percival Shuttenbach (z fragmentem melodii ludowej "Jadą goście, jadą" |
| Płyty: |
Mniejsze Zło |
| Ciekawostki: |
Rodzanice mądre są, a sprawiedliwe. Zdarzy się jednak, że i okrutnymi bywają. Takoż onegdaj matkę pewną na los kikimory, sziszimorą czasem przezywaną, w surowości swojej skazały. "Za cóż to?" zapytacie... Nie tym nawet przewiniła, że dziecko na śmierć w pieczarze zostawiła, ni tym że one truchełko biedne do ziemi dla niepoznaki zakopała. Jeno tym, że wprzódy ojcom i współplemieńcom przyznać się bojała, iż brzmienną jest, siebie i dzieciątko na biedę i los zły skazując. Prawda to – kapłani nowego boga nie kochają cudzołożników i jakowymś piekłem ich straszą. Dyć nie może to usprawiedliwieniem pozostać. Posłuchajcie tedy, jak to wyrodna matka kikimorą została i niczym dzierzba ludzkie noworodki miała podkradać i nabite na gałąź do kości ogryzać. Ale nie ze szczętem w potwora się wcieliła, a i tęsknota za dzieciątkiem pamięć jej człowieczą co i rusz wracała. Przeto mniejsze zło chciała wybrać i okrutnego zaborcy jeno dziatki porywała. Dyć na niewiele się to zdało, ludziska do łapania sziszimory się zabrali. Kto udręczoną odczaruje? Kto umęczonej spokojną śmierć wróci? |
Komentarze (0):