Pjus - Nie mówię szeptem

Napisać coś warto - mam weny chwilę.
Sięgam po knigę, autor - Henry Miller.
Piszą, że życie i twórczość łączy szczerość.
Moje też, ale powiedz to raperom,
Co robią z siebie wampirze bóstwa!
Sczerzą kły i nie widać ich w lustrach!
Ja nie mówię, szeptem gdy mówię kim jestem,
Nie wybieram epitertów dlatego, że są bielsze,
Lub czarniejsze, albo bardziej kolorowe.
Jeżeli już, to bardziej Karolowe.
Bo Pjus i Kraol to nie jest dwóch typów.
Nie gram, nie udaję, nie stosuję chwytów.


Nie mówię szeptem gdy mówię kim jestem,
Dzielę się sobą, gdy dzielę się wersem,
Rap jak fotografie, choć nie wpadam w kliszę.
Pisz tak jak żyjesz, żyj tak jak piszesz!


Możesz być znużony tekstami na tej płycie,
Luż rzygać już odmianą czasownika słyszeć,
Ale nabierzesz szacunku do tych wersów,
Jak głuchotę będziesz tłymaczył swemu dziecku.
Albo raczej, na przyład dopiero swoim wnukom.
Przypomnisz sobie typa co miał sztuczne ucho.
Może w twojej rodzinie będzie osoba głucha,
Nie życzę tego wcale, jak mówią - odpukać!
Przypomnisz sobie, jak poznasz ten dramat,
Typa który wstał, choć był na kolanach.
I mówię to ja - gość z metalem w głowie,
Co nie mówi szeptem jak pytają go o zdrowie.



Nie mówię szeptem gdy mówię kim jestem,
Dzielę się sobą, gdy dzielę się wersem,
I by mówić o chorobie nie mam problemu,
Będziesz śmierci tak blisko - zrozumiesz dobrze czemu!



Nie mówię szeptem, gdy mówię kim byłem,
Teraz mam chwilę, teraz mam siłę,
By kłamstwo zwać kłamstwem, a zdradę zdradą,
A bycie palantem nie tylko wadą.
Ale nawet tej samokrytyki zasób,
Nie jest w stanie już.. (co?) Cofnąć czasu...
Ani dawnemu ego wybić tamtych zębów,
Bo co z tego, że przyznaję się dziś do błędów,
Skoro nie umiem ich obrócić w niebyt.
Twoje szczęście zastąpiło moje potrzeby,
Już nigdy nie zastąpię ciebie swoją pychą.
Kocham cię - nie będę mówił tego cicho...
Nie mówię szeptem gdy mówię kim jestem,
Dzielę się sobą, gdy dzielę się wersem,
Ale serce i ciało ma tylko ona,
Będę starzał się z nią, bo ona to ma...