Pleń - Mrowie

zaranna gwiazda rozbudza owady
w mrowiach roztaczając pracę
sęki drewniane ucieczką od prawdy
zgnilizna, jej nalot na twarze
pójdziesz, bo pójdziesz za bratem
trakty od wieków przegnite, od lat wydeptane
wszystko co widzisz to odwłok
przed tobą robactwo prowadzone jadłem

jeden za drugim
jak gówno w kanale
chorzy na głowy
czekają na stratę
Pleń to nie my
mrowie bez zasad
Pleń to już wy
pełznąca masa

przejdzie przez tatry
przez drewno i szmaty
przejdzie przez cień
Pleń

jak smuga cienia z młodego drzewa
w dzień, w jego południe
tyle dobrego jest w pójściu za stadem,
reszta jest żalem i trudem.
pozorne próchno jest słabe,
chwila posuchy i płomień,
miałem być sam, a nie jestem
to urna z wymieszanym prochem
wszyscy skończymy w tej ziemi
czymże dla życia jest pogrzeb
jeśli mi z płuc wyrośnie korzeń
oszustwem, początkiem czy końcem?
końcem, końcem, końcem!