Post-Hudba - Smrt Letný (I, II, III & IV)

I

Wysiąść z metra na gołą równinę
Nie ma sensu. Jest zimno
Wieje wiatr. Dziwne miejsce

Wszystko z metalu. Domy ze szkła
Okna otwarte na oścież
Skrzydła hotelów nad głową
Tysiąc okien. Cichy port

Pod mostem park. Nigdzie nie ma rzeki
Słyszę samochody. Hamulce krzyczą
By wysiąść z metra. Klucze w kieszeni
Światło pada do wagonów

Mam na koncie trzy kilo* i szmaty po rodzicach
A w dowodzie osobistym widnieje trzydziestka
Obracam się. Zmierzam do domu

Wszystko, na czym mi kiedykolwiek zależało, wieszam na ścianie
Kiedy miałem osiem lat, mówiłem, że chcę psa
Wielkiego psa. Czarnego doga
Później wybudować dom. Jeździć samochodem po torze wyścigowym
Później dorosnąć. Mieć dzieci tak ładne jak z katalogów

Wszystko, na czym mi kiedykolwiek zależało, wieszam na ścianie
A każda noc będzie jak skok
prostymi nogami w jedno lato

kiedy rzeki płynęły równie, a chmury unosiły się prosto
i ludzie wypowiadali zdania, a teraz wypowiadają tylko frazy
i zawijają frazy we frazy, żeby nie musieć mówić
że to, co chcą powiedzieć, nie potrafią powiedzieć w zdaniach

A potem pod Alpami otrzepywałem ze śniegu buty
w których nikt nigdy nie powinien chodzić po górach
Były pełne dziur, a na dworze był mróz
Srogi mróz. A droga do wyjścia
była zagrodzona wielkim klifem
Chciałem iść dalej, ale przestraszyłem się

Więc wróciłem i słuchaliśmy Lou Reeda
Dziesiątki ludzi. Mnóstwo napojów
Impreza na zewnątrz, ale bez chilloutu. Żadnego spokoju
Setki oczu. Tak nie może być. Muszę się bardziej pilnować
Tęsknię za tobą i nie mogę powiedzieć dlaczego
Powiedzieliśmy sobie wszystko

Ludzie stale dokądś się śpieszą i stale się czymś zajmują
Jestem zmęczony. Chcę się położyć
Ostatnio jest to częste
Ale nie ma pośpiechu
I nie ma na co czekać

I nie sposób się dowiedzieć, co ludzie uważają za ważne
I nie sposób się dowiedzieć, co jest tylko bzdurą

I nie sposób się dowiedzieć, co wciąż jest twoje
i gdzie zaczynasz, a gdzie kończysz

I nie sposób się dowiedzieć, dokąd idziesz
I nie sposób się dowiedzieć, dokąd zmierzasz

Czasami mówi się, że w życiu ma się trzy życzenia
Cóż, to piękne
Wszystkie przejebałem
Potrzebuję czterech

II

W marcu jest jeszcze za wcześnie
by człowiek siedział w nocy na balkonie
Dziesięć stopni. Cztery koce
Twoja własna głowa jest twoim największym gliną

Pilnuje cię. Mówisz do siebie:
Co właśnie mi zrobił?
A armia cyników w conversach za tysiaka
śmieje się ze świata i nadaje mu sens

Kiedy wsiadamy do metra, ostatni o w pół do pierwszej,
powiem ci na papierosie: Jutro ci napiszę
Mijają trzy minuty. Cisza i warczenie
północnych tramwajów za rogiem brzmi jak
wspomnienia w schowkach. Piękne i kolorowe
W stanie nieważkości unosi się w przestrzeni
Po lewej. Po prawej
Wyciekające zdjęcia z szarych przezroczy

Jest 0:34
Zakończcie wychodzenie i wchodzenie na pokład, otwórzcie oczy
Jutrzejszy budzik będzie boleć

Jak szare zdjęcia szarych ludzi
na szarych krzesłach z tych szarych przezroczy
w szarym tramwaju w szarym mieście
na szarej trasie na drugim brzegu Ípáka*

A kiedy skończą się tematy, ludzie rozmawiają o pracy
Tak po prostu. Każdego dnia.
Kto co zrobił, a co jeszcze musi zrobić

A kto co pięknego widział
Dokąd teraz chodzi i na co wydaje pieniądze
Co ostatnio spróbował i
co jeszcze musi wypróbować

I jest to puste. Bezcelowe
Bezwartościowe. To tylko słowa
Nie mają treści. Po prostu unoszą się w powietrzu
Wychodzą z ust i znikają za horyzontem

Słowa o rzeczach, które trzeba
zostawić i poświęcić na zawsze
Przezroczyste słowa. Delikatne słowa
Słowa, które witają się, gdzy przechodzą obok
ale nie zatrzymują się
A ciebie to nie obchodzi. Ani trochę.
A zegar tyka. Mija kwadrans
Potem pół godziny. Potem cała

I czasami czuję, że rzeka płynie w złym kierunku
a ty jesteś nieszczęśliwa i smutna
i nie ma nic, co w takiej chwili
tak naprawdę bym mógł zrobić

III

W sierpniu morze było spokojne, a powietrze pełne rzeczy,
które chcesz doświadczyć tylko przez chwilę
Skutery i tłumy turystów
24-godzinne pensjonaty i 24-godzinne bary

I 24-godzinny szpital rozrzucony wzdłuż plaży
I nieprzerwany strumień ludzi, którzy wierzą
że nigdy w życiu nie będą starzy

I w środku nocy cykady i świerszcze
Otwarte okno. Nogi wystające spod kołdry
Szczęście na wyciągnięcie ręki
Nieprzerwane szczęście w każdej chwili

I nieprzerwany strumień ludzi, którzy nie chcieli
wierzyć w coś wielkiego
Taksówki we mgle. Księżyc i gwiazdy
Rzeczy, które są i zawsze były i będą

Zimny balkon
Sól między palcami
Siedzimy w ciemności
Nie chcesz zapalić światła
To nie jest dobre
Rozmawiamy po cichu
Nikt nas nie rozumie

Kiedy wzejdzie słońce, będziesz już spać
To jest dobre dla wszystkiego
ale złe dla mnie

To dobre dla ciebie
i to jest dobre
Wnętrzności z ołowiu i ciało z gumy

Wracam do domu. Ty wracasz do domu
Następnego dnia będzie mi się wydawało, że to był tylko sen
Siedzimy na plaży. Słońce świeci
Najpiękniejsza rzecz na całym świecie

Dzieją się różne rzeczy. Dzieje się wiele rzeczy
Dzieje się ich zbyt mało
Odbić się od klifu, mieć nadzieje, wierzyć, lecieć

Na rogu ulic Žižkov i Vinohrady
rozszerza się czarna dziura
Dzień po dniu rośnie w siłę
Staje się coraz większa

Udajesz, że tak nie jest, ale to trudne,
kiedy stale depcze ci po piętach
kiedy każdego dnia cię pożera
i połyka znaki zapytania
i wypluwa wykrzykniki
i kropki

IV

I wciąż to samo równanie
I wciąż te same obliczenia
To jest jak oglądanie bezsensownego filmu
w którym wszystkie postacie są bezimienne

Niepotrzebnie długi film
Kiedy skończę go oglądać, przewiń go do tyłu
Nie chcę już widzieć początku. Widziałem go już
i po nim każdą następną scenę

Nie będę już o nich mówić
Nie będę już o nich mówić
Scenariusz został napisany, a co w nim jest
musi się wydarzyć

I wciąż ten sam poranek
Można się do tego przyzwyczaić
Nie są zaskakujące. Jest jak jest.
Nie mówisz stale, ale stale myślisz

I wciąż te same tematy
I wciąż te same miny
I wciąż te same rzeczy
które znaliśmy i znamy

I rzeczy, które wiem ja
I rzeczy, które wiesz ty
I rzeczy, które mają się wydarzyć
i dlatego się wydarzą, a my je przyjmiemy

I wciąż te same akordy
I wciąż te same kompozycje
I wciąż te same uczucia
zamknięte w stałych sejfach

I wciąż te same pytania
Co by było, gdyby. Co trzeba, by.
I włosy rozrzucone na kołdrach
i podłodze, i schodach

I wciąż te same wspomnienia
I wciąż te same zasady
I wciąż te same wiadomości
zakopane w pamięci telefonów

I wciąż te same pytania
kim jestem ja, a kim jesteś ty
I wciąż te sama pytania
kiedy zadzwonisz i kiedy wrócisz do domu

I wciąż te same zarzuty
I wciąż te same stany
Ale będę pić dopiero wieczorem
więc czekam, aż się ściemni

I nie czuję się dobrze
I nie chcę o tym rozmawiać
Pieprzyć to
Kocham cię
Smrt Letný

*kilo - potocznie sto koron czeskich

*Ípák - nieoficjalna nazwa stacji metra imienia I.P Pavlova w Pradze, skrót od I.P. (Ivan Petrovič)