Radogost - Oto mej duszy świątynia

Oto mej duszy świątynia
z czarnych, jak miłość, marmurów,

Oto mej duszy świątynia
z czarnych, jak miłość, marmurów,
gdziem lud spiżowych posągów
zaklął nad głębią rozpaczy.

Niech wicher morski gra,
niech strąca lwów - Poskramiaczy
w płynny wulkanów żar
w ogniowy pałac Ahurów.

Tu napowietrzny most z bolesnych krwawych stygmatów
między górami na morzu, jakoby nici pajęcze
i tu Cię będę niósł, jak chmura porwaną tęczę,
na ten najwyższy cypl - w zorzy polarnej dwóch światów.

I Tobie oddam regiony,
co w skalnych zboczach mej duszy,
jak ametysty lśnią

upiory świateł, wieczność,
której już nic nie poruszy
chyba ten Bóg - co przyszedł mię potępić
w Twoim wzroku.

Oto mej duszy świątynia
z czarnych, jak miłość, marmurów!