Radogost - Widma

Płyną z mogił duchy białe,
jak męczonych ofiar dym —
i swe szpony zlodowiałe
zatapiają w sercu mym.

I powstaje niepożyta
rozoranej ziemi moc —
wicher świszczę, wicher zgrzyta,
to upiorów sądna noc.

Kto jesteście — biali króle —
co szeptcie w sercu mym?
wyją bomby, świszczą kule —
i z reduty płynie dym.

Jak ten żołnierz się krwawi… idź precz!
szubienica skrzypi i powiewa —
kto obróci w moim sercu miecz —
temu serce moje pieśń zaśpiewa.

I ugiąłem przed nimi kolano —
i swą głowę złożyłem na pień —
wtem zapłakał mi tęczowy Cień:
czy miłością i ciebie zbłąkano?

Lecz zahuczał przeraźliwy śmiech —
i na koniu poleciałem w cwał —
a z pod kopyt rozpryskiwał grzech —
a na trąbie grał spiżowej — Szał.

Ja odrzekłem: wyleję swą krew
za ten jeden z mego serca śpiew —
za ten jeden z ręki Bożej cud —
za bijący w niebiosa grom — lud!

I rozpędzam swego konia w cwał
i przelatam żywe groby wskok —
a na trąbie gra spiżowej Szał —
a gwiazdami osypuje — Mrok.