Renata Danel - Pokłoń się ziemi

Przyszła pora wędrówek
Przyszła pora zachwyceń
Pora maków kwitnących
I jaskółek w błękicie
A gdy w drodze przystaniesz
Z ramion plecak odepniesz
Słuchaj, o czym śpiewają
I skowronki, i świerszcze

Pokłoń się ziemi, ziemi swej szczęśliwej
Nad którą dzisiaj mknie swobodny wiatr
I ludziom, którzy utrudzeni żniwem
Odpoczywają w kołysaniu traw

Spójrz, dookoła świat jest znów zielony
Ty nie pamiętasz, jaki kiedyś był
Iskrą czerwieni w zbożu mak zapłonął
Może tu spadła kropla czyjejś krwi

Wzrok twój błądzi spokojnie
Horyzontu obrzeżem
Tyle czasu przed tobą
Chciałbyś pięknie go przeżyć
Nad strumieniem się schylisz
Dłonią wody zaczerpniesz
I zaszumią nad tobą
Leśne drzewa stuletnie

Pokłoń się ziemi, swej szczęśliwej ziemi
Pokłoń się nisko, jak na wietrze kłos
Pokłoń się ludziom, którzy w niej spoczęli
Którym zawdzięczasz swój beztroski los

I pomyśl czasem, czy miłości dosyć
Znajdziesz w swym sercu, gdy zabije dzwon
By dla tej ziemi kroplę krwi utoczyć
Osłonić piersią swój rodzinny dom

Na na na na na na na na na na na
Na na na na na na na na na na-a
Na na na na na na na na na na na
Na na na na na na na na na na-a

I pomyśl czasem, czy miłości dosyć
Znajdziesz w swym sercu, gdy uderzy dzwon
By dla tej ziemi kroplę krwi utoczyć
Osłonić piersią swój rodzinny dom