Rita Pavone - Bugiardo e incosciente

Ty śpisz, ja jestem tutaj, nie wiem, od jak dawna,
wiem, że pogrążam się przez to w swojej nienawiści.
Czasami chciałabym cię obudzić, ale zaraz
myślę o tym i mówię sobie: „Nie, teraz lepiej nie”.

Patrzę na ciebie, gdy ty sobie odpoczywasz,
nienawidzę wszystkiego w tobie, teraz tak jest.
I wykrzyczę ci to, i będziesz wiedział dlaczego,
jak dotąd nie ma nic, co mogłabym z ciebie ocalić.

Oczywiście, kiedy tak patrzę na ciebie z bliska,
twój sen nadaje ci wygląd dziecka.
Oczywiście, kiedy tak patrzę na ciebie z bardzo bliska,
jesteś dla mnie zupełnie jak dziecko.

Widzę, jakie masz oczy i jakie masz rzęsy,
długie rzęsy, w których mnie uwięziłeś.
Bardziej zwodniczy niż kiedykolwiek, bardziej nieświadomy niż kiedykolwiek,
jakże smutna jest jednak miłość do ciebie.

I nienawidzę cię tym bardziej dlatego, że innym
nigdy nie dawałeś smutnych i mrocznych dni.
Tamte, tamte oczywiście nie, nie przybiegały tutaj,
żeby cię pocieszać, ale ja, głupia, tak.

A kiedy tak patrzę na ciebie z bardzo bliska,
twój sen nadaje ci wygląd dziecka.
Kiedy tak patrzę na ciebie z bardzo bliska,
jesteś dla mnie zupełnie jak dziecko.

Poruszasz się, już wiem, że westchniesz,
odwrócisz głowę, wyciągniesz ręce.
I za chwilę otworzysz usta,
i na wpół obudzony wypowiesz moje imię.

No, popatrz, jestem tutaj, pochylam się nad tobą,
ale tym razem nie, nie zrezygnuję, bo
to niemal słodkie, wiesz, móc wykrzyczeć, że
nikt na świecie nie będzie cię nigdy bardziej nienawidził niż ja.

Mam to zrobić, ale ty się budzisz i na twoje wezwanie
odpowiadam: „Jestem tu, kochanie, kocham cię”.
Mam to zrobić, ale ty się budzisz i na twoje wezwanie
odpowiadam: „Jestem tu, jestem tu, kochanie, kocham cię”.