Skor - Liście

Ref.
A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi, oderwani w przestrzeni
Zmokniemy, gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie? Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny



Mówią, że grzech sprawia, że żebrzesz
Mówią, że zetrzesz buty
Że los nas zetrze na proch nie pragnąc zguby
Mówią, że trudy zabijają nas od wewnątrz
Mówią, że wiara w piękno to ostateczność
Mówią, że piekło
Zbudował Bóg na przekór sobie
Gdy zawistny lud pił brud za jego zdrowie
Mówią cud jest w Tobie, niech płonie życia iskra
I skrawkami błysków rozświetla nam igrzyska
Ich skarb… mówią, że gdzieś błyska ukryty
jednak z bliska, odbity obraz lustra rozmyty jest
Mówią testuje chore życie nas
Gdy wciąż w obliczu prawdy umieramy nie chcąc tak żyć
Mówią fakty przekładaj na wiarę
Aby Graalem twym okazał się w tym własny talent
Mówią leć dalej nim zły los cię dopadnie
Dopadamy bezwładnie w parku naszych pragnień



Ref.
A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi, oderwani w przestrzeni
Zmokniemy, gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie? Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny



Mówią cyfry znają szyfry do ludzkich zasad
Gdy na raz grasz w trzy gry: dom, rodzina, praca
Mówią nie zawracaj nigdy z drogi bez przeszkód
Byś nie błagał deszczu o kroplę chwili, która jest tu
Mówią bój się gestów i pochopnych decyzji
Wielokrotnych wizji w emisji twego testu
Mówią nie protestuj gdy plują na twe ego
Bo jutro staniesz z nimi plując na kogoś innego
Mówią to demon wodzi cię na pokuszenie
Zapominając, że pieniądz rodzi w nas zniewolenie
Mówią patrz na siebie, uwierz w to, a lustro pęknie
I po siedmiu latach nieszczęść śmierć poprosi o rękę
Mówią to coś więcej niż ludzka ewolucja
Lecz pośród umysłów krucjat jednak człowiek więcej czuć chciał
Mówią, że to sztuczna myśl wtłaczana przez świat
A jednak smutna polska jesień wciąż mnie przygnębia


Ref.
A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi, oderwani w przestrzeni
Zmokniemy, gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie? Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny



Mówią, że rozumieją mnie bez analizy
Śmiejąc się mówią, że to banał i mam schizy
I że chyba mam kryzys, bo brak przejrzystości
Każe im szukać błędów we mnie, nie w ich świadomości


Mówią ludzie są prości wobec sztuki i tuszu
Gasząc iskrę geniuszu brakiem animuszu
Wyrusz w podróż od uszu do wnętrza
Niech płonie ogniwo i koniec nasz, który łączy dłonie
Mówią stań w obronie swoich prawd i honoru
Bez oporu w tej idei chwytaj rękojeść toporu
Mówią trzymaj się toru, to rób to nie wypadniesz
Bo wciąż idąc w tą batalie tak łatwo skończyć na bandzie
Mówią kochajcie, skaczcie jak szaleńcy
By w radości małych spraw wobec wielkich być jak jeńcy
I wobec tej esencji wniosków stając na zgliszczach
Poczuć zapach jesieni i zobaczyć nas w tych liściach


Ref.
A jeśli tej jesieni nie zmieni się nic
I niesieni od ziemi, oderwani w przestrzeni
Zmokniemy, gdy deszcz zapłacze nad naszym losem
I upadniemy trwając w tęsknocie wiosen
To co nam powiecie? Jaką dacie złotą myśl
Gdy znów wiatr uniesie nas w górę by zdążyć
Przed zimną nim mróz zwątpi w nas i zakończy
Nasz żywot i ostatnie pragnienie wiosny



Mówią, a ja już nic nie rozumiem
Mówią, a ja już nie chcę ich słuchać
Mówią, a ja już żyć tu nie umiem
Mówią, mówią cisza głucha. x2