Sonata Arctica - Among The Shooting Stars

Był sobie chłopak
Była sobie dziewczyna
Była wtedy noc
Księżyc, jasny i pełny
Wtedy był skowyt
Coraz bliżej i bliżej
Wtedy był krzyk
Wtedy było ukąszenie

Zawsze był marzycielem
Człowiekiem bez twarzy
Ciche są odgłosy kroków duchów

Jej jedyne prawdziwe osiągnięcie
Licencja na bycie kruchą
Piękno jej mądrości
Jest wiecznie zasłonięte

Nie gra muzyka dla samotnych
Oni znają tylko jeden taniec
Ten, który tańczą sami:
Cisza ich domów

Potem zima buduje twierdzę
Wokół ich samotnych serc
I życie staje się baśnią
Kulą śnieżną w ciemności

Światło zamarzniętego księżyca
Wycie, znajoma melodia

Zguba niewinnego marzyciela
Jedyni tacy dwojga w księżycową noc
Przechadzają się pomiędzy spadającymi gwiazdami

Sześć słów dla nieszczęsnego tułacza
Srebrne ostrze dla odważnych
"Nie stań się moim dziełem sztuki"

Uratuj mnie, jeżeli nie możesz mnie uratować
Zgładź mnie
Tylko objęcie mojej prawdziwej miłości
Mogłoby teraz przywrócić mi człowieczeństwo
Przywrócić mi człowieczeństwo

Ona znajduje małą kulę śnieżną
Girlandę zrobioną z siana
"O duchu o cichych krokach,
Czy możesz zdjąć tą klątwę?"

Wyznania pełni księżyca, fantazja na jawie
To nie sen
Ta nienawiść, ten strach, nie do złagodzenia
"Niedługo się dowiedzą
Ale teraz jesteśmy razem
Musimy iść
I razem zginąć z ich ręki,
Albo się zakochać..."

Uratuj mnie, tylko ty możesz mnie uratować
Albo będziesz musiała mnie zgładzić
Tylko objęcie mojej prawdziwej miłości
Może mnie zmienić
Proszę, powiedz, że potrafisz mnie uleczyć
Zdejmij ten urok, moja droga

Uratować cię, wiem, że mogę cię uratować
Nikt nie musi cię zabijać
Obejmij mnie, proszę, oto moja prawdziwa miłość
Już mnie uratowałeś
Proszę, pozwól mi uwolnić Cię
Od twojej klątwy, twojej kuli śnieżnej