Stanisława Celińska - Bo ściany mają uszy

W twych czterech ścianach,
Wyspo bezludna,
Nie jestem sama,
Nie jestem smutna.

Co dnia o sobie
Każdym szelestem
Piszę opowieść
- o tym, że jestem.

Od stóp do głowy słyszalna cała,
Spleciona z ciszy, z dźwięków i z ciała,
Już wiem, że nigdy nic nie zagłuszy
Mnie we mnie - bo ściany mają uszy.

Gdy śpię, gram,
Czytam z sobą w duecie,
Troszkę mnie słychać
W całym wszechświecie.

Wolna od tremy,
Bo wysłuchana,
Chodzę po ziemi,
A nie po ścianach.

Od stóp do głowy słyszalna cała,
Spleciona z ciszy, z dźwięków i z ciała,
Już wiem, że nigdy nic nie zagłuszy
Mnie we mnie - bo ściany mają uszy.

Skrzypi podłoga,
Milczy powietrze,
Więc słychać słowa,
Ale coś jeszcze.

Coś jeszcze więcej.
Dziwnych spraw parę
- na przykład serce,
No i tak dalej.

Od stóp do głowy słyszalna cała,
Spleciona z ciszy, z dźwięków i z ciała,
Już wiem, że nigdy nic nie zagłuszy
Mnie we mnie - bo ściany mają uszy.

Śpiewam czy sprzątam,
Zawsze najszczersze
Szepczę po kątach
Do tych ścian wiersze.

Sporo słyszały:
Krzyk, śmiech, łzy, żale...
Nie popękały.
Jeszcze nie. Ale...