Stworz - By dla Słońca pieśni śpiewać...

By dla Słońca pieśni śpiewać
Niech brat bratu woła "bracie"
By tej Ziemi wiecznie bronić
Niech brat bratu rękę poda
By jej chwałę wiecznie sławić
Niech się zbiorą wszystkie ludy
Wszyscy, którzy znają Słowa
Co w ich sercach zapisane

I niech wstanie młode Słońce
I przyniesie wiosnę Sławii
I niech płoną ognie Jare
Przyjdź nam nowe, odejdź stare!

I niech wrócą ptaki dumne
By zwiastować przyjście Wiosny
Niechaj płonie w każdym sercu
Swarożyca jasny ogień
Niechaj przetną czarne niebo
Perunowe błyskawice
I niech Mokosz w gwiezdnym tańcu
Przyjmie młodego Jaryłę

Niczym ziemia płodna
Nasze dusze czekają deszczu
By w Perunowych gromach
wzrastać aż do nieba
Nasze dusze młode
dane nam przez Bogów
z niebiańskiego złota
wykute w ogniu Słońca
I dali nam Bogowie
Jawski padół we władanie
I zasiali jego pola
Ziarnem słowiańszczyzny
I już nasza w tym powinność
By te pola pielęgnować
By rodziły poprzez wieki
Złoty sławski plon

Tam gdzie wieczne Słońce
Bawiło się wśród zbóż
Tam gdzie złote pola
Sięgały aż do niebios
Tam gdzie rzeki nurty
Niosą wianki ku wieczności
Tam płynie pieśń dla Bogów
Zawsze wieczna, niezmienna

A więc kim dziś jesteś bracie?
Dokąd płyną twoje myśli?
Czy wciąż sławisz Słońce, bracie?
Które jest ci Ojcem wszak?
Czy wciąż kochasz swoja ziemię
tę, która jest ci matką?
Czy wciąż w twoim Sercu słowa
Zapisane i niezmienne?
A gdy przyjdzie odejść pora
U bram Nawii mglistych stanąć
Ile pozostanie po twym
dawnym życiu jawskim?
Kiedyś wnuki twe ocenią
Ile warty był twój żywot
A gdy wrócisz czy rozpalisz
Ogień jaśniejszy niż wcześniej!?