Stworz - Cóż po żyznych ziemiach...?

Cóż po Żyznych ziemiach, gdy nikt ich nie kocha?
Nikt nie zasieje ich ziarnem nadziei
Nikt nie zaorze pługiem dziejów
Nikt! Nikt!

Cóż po Wiośnie, gdy nikt jej nie czeka?
Nikogo nie raduje pierwszy grom
Nikogo nie napełnia nadzieją

Cóż po Ogniu, gdy nikt go nie pali?
Nikt nie śpiewa już przy nim pieśni
Nikt nie pali go w swym sercu

Cóż po Słońcu, gdy nikt go sławi?
Nikt nie kłania mu się o wschodzie
Nikt nie żegna przed nadejściem nocy

Cóż po Wieczności, gdy nikt w nią nie wierzy?
Nikt nie czeka spotkania z Przodkami
Nikt nie pamięta o wielkich ich czynach

Cóż po Gwiazdach, gdy nikt o nich nie marzy?
Nikt nie spogląda w rozgwieżdżone nieba
Nikomu serce nawet nie zadrży
Nikt nie czuje najmniejszej tęsknoty

Cóż po Życiu, gdy tak puste ono?
Nikt nie wie, skąd przyszedł
Nikt już nie wie, dokąd zmierza
I nie chce wiedzieć w ogóle już nic

Cóż po Żyznych ziemiach, gdy nikt ich nie kocha?
Cóż po Błękitnych niebach, gdy nikt ich nie kocha?
Cóż po Mądrych rzekach, gdy nikt ich nie kocha?
Po cóż w ogóle żyć, by trwać jak kamień...?