SuidAkrA - The Mindsong

Po polowaniu,
W upale dnia,
Cesarz odpoczywał
Po wyczerpującym pościgu.

Gdy zamknął oczy
I poddał się snom,
Jego umysł przeniósł go
Nad góry i strumienie.

Do najpiękniejszej z wysp, jakie widział świat,
Przez bramy potężnej twierdzy,
Do starego króla na tronie z kości słoniowej
I dziewicy na złotym siedzeniu.

Jego zamknięte oczy nigdy nie widziały
Dziewicy piękniejszej niż Ona.

Gdy ukląkł przy jej pozłacanym krześle,
Ona cicho śpiewała mu do ucha:

„Cesarzu Rzymu,
Wiesz, że jestem prawdziwa,
Pozwól mi cię kochać
Poza twoim snem.”

Ach, dokładnie w tej chwili
Sen cesarza dobiegł końca.

„Lepiej być samemu”, pomyślał,
„Mam wojny do prowadzenia, bitwy do stoczenia,
Miłość zawsze prowadzi do bólu i straty.”
Lecz pieśń dziewicy utkwiła mu w głowie.

„Cesarzu Rzymu,
Wiesz, że jestem prawdziwa,
Jeśli mnie kochasz,
Przybędziesz do mnie.”

Przeszukiwał ziemie
I poddał się swemu snu,
Jego poszukiwania zabrały go
Nad góry i strumienie.

Na brytyjskich wyspach się błąkał,
Przez bramy wysokiej twierdzy,
Tam siedział stary król na tronie z kości słoniowej
I dziewica na złotym siedzeniu.

Jego otwarte oczy nigdy nie widziały
Dziewicy piękniejszej niż Ona.

Gdy ukląkł przy jej pozłacanym krześle,
On cicho śpiewał jej do ucha:

„Cesarzowo Rzymu,
Wiedziałem, że jesteś prawdziwa,
Pozwól mi cię kochać
Poza moimi snami.”